Hliðarspor glæpa(sagna)höfundar: Skrifaði gátu á appið: Krimmi komið í loftið!

Að morgni 71 árs afmælisdagsins, þegar ég loks komst á áttræðisaldurinn skv. sumum (hef nú reyndar verið á þeim eðla aldri í ár að eigin mati) var prufuútgáfa af appinu Krimmi (kringum.is/krimmi) sett í loftið. Nú í vikunni kom síðan endanlega útgáfa út og nánari kynningar er að vænta í næstu viku, hlakka til þegar þetta mál verður (loks) upplýst með því að opna aðgang að mörgum óupplýstum gátum. 

Af algerri tilviljun hafði ég samband við útgefandann einmitt þennan tiltekna afmælisdag í fyrsta sinn síðan í febrúar til að spyrja fregna. Jú, komið í loftið, verður svo í prófunum um sinn. En um leið og þetta fer í opinbera útgáfu má láta vita. Það er sem sagt núna! Kíkið hingað: https://kringum.is/krimmi/

Minn krimmi heitir Morðið á horninu, í miðið hægra megin á óskýru símaskjáskotinu. Það þarf að fara í Vesturbæinn til að byrja að spreyta sig á morgátunni. 

Komið í App-Store alla vega fyrir okkur eigendur iPhone og þarna er fullt af sögum sem birtast lesanda þegar komið er á svæðið. Leiðbeiningar fylgja líka. Útgefandinn hefur áður gefið út mjög vel lukkað app, kringum.is 

Þegar útgefandinn hafði samband við mig í vetur var ég með verkefni upp fyrir haus, en það var aldrei spurning, í þessu ætlaði ég sko að taka þátt, og gerði það. Nú verður spennandi að fylgjast með hvernig þetta virkar og ég verð eflaust notandi ekkert síður en höfundur. 

Mér finnst virkilega gaman að vera með í þessu ferli og hver veit nema ég láti til mín taka á þessum vettvangi áfram. 

 

Ljúfsárt að kveðja Álftaneskaffi

Í dag fórum við systur mínar og dóttir í síðasta sinn á Álftaneskaffi, því verður endanlega lokað eftir einn og hálfan tíma. Hanna mín hafði pantað borð í sínu nafni og þegar ég komst í biðröðinni góðu (allir vildu koma hingað seinasta daginn) sagði Sigrún vert að borðið okkar væri tilbúið, ,,where everybody knows your name" var sagt í frekar vinsælli sjónvarpsseríu. Stemningin var ljúfsár, margar góðar minningar frá seinustu átta árum og Álftnesingar og ættleiddir Álftnesingar, vinir Álftaneskaffis, fjölmenntu. Við sátum úti um stund en síðan við borðið okkar, úti var kona að taka við stórum stafla af pítsum, ekki af því von væri á mörgum gestum, heldur til að eiga næstu daga og síðan í frysti þar til hún fyndi einhvern sem kæmist í hálfkvisti við snillingana Skúla og Sigrúnu. Nína fékk síðasta súrdeigsbrauðið, ég uppáhaldssalatið mitt í kassa til að taka með, snúðarnir voru borðaðir beint úr ofninum og þó var vitað að Skúli hefði mætt eldsnemma til að mæta eftirspurninni sem var fyrirsjáanleg. 

Hef ekki tölu á því hversu marga vini mína og ættingja ég hef dregið á Álftaneskaffi á þessum árum. Gönguhópa, sundgrúppur, elsku bekkjarsystkinin mín sem nú hafa þegar haldið uppá 50 ára stúdentsafmælið, hér hitti ég Rósu mína í síðasta skiptið nú nýverið og svo ótal marga fleiri hef ég hitt og notið stunda með á þessu einstaka kaffihúsi. Og svo auðvitað hana Gurrí sem er að mínu mati og margra annarra okkar helsti kaffisérfræðingur. Vatnslitamyndin við þessa færslu er af henni frá því fyrir þremur árum, en við höfum stundum hist hér, stundum með Hildu systur hennar en oftar einar. Hinar myndirnar eru frá í dag af þreyttum Skúla og Sigrúnu, hafi þau þökk fyrir þrautseigjuna og njóti vonandi vel þess að fá að hvíla sig eftir þessa törn sem bæði hefur staðið í átta ár og líka og einkum þó í dag, þegar við kveðjum. Spjallað var venju fremur mikið milli borða, sem þó er alsiða á Álftaneskaffi, tregablandnar ástar- og saknaðarkveðjur heyrðust úr hverju horni.

 

Játa það alveg að ég felldi tár þegar ég fór, en við Nína systir, erkikaffihúsafélagi minn, erum lausnarmiðaðar og munum nú færa okkur (aftur) á Súfistann, bókakaffið í Hafnarfirði og Te og kaffi í Garðabæ, sem hefur opið frameftir alla virka daga. Álftaneskaffi hefur runnið sitt skeið og skilur eftir ótal yndislegar minningar, lifi góð kaffihús!

Já, við vitum að Rás 2 er fertug á árinu og margt hefur gerst á ,,áttunni"

Rás 2 var hressandi viðbót við fátæklega útvarpsflóru í upphafi níunda áratugarins, áttunnar, eins og farið er að kalla hann. Þórarni Eldjárn hefur verið eignuð sú nafngipt, með réttu eða röngu, og þetta venst. Eftir útvarpsvinnu frá árinu 1978 fannst mér upplagt að sækjast eftir því að vinna eitthvað fyrir Rás 2 en aldrei varð það mikið. Hafði verið með smálegt af tónlistartengdu efni á Rás 1 (sem þá var eina útvarpið) og Zappa-þátturinn minn líklega best þekktur hann hét auðvitað: Zappa getur ekki verið alvara, í takt við úrklippuna hér að neðan. En þá var Rás 2 ekki til.

 

Fékk þó að leika lausum hala í einhverjum klukkutímaþætti á Rás 2 einhvern tíma á þessari margnefndu áttu, en það var kannski aldrei mitt uppáhaldstímabil í tónlist, þótt ég hefði vissulega fallið fyrir ýmsu, pönki hjá Clash, Utangarðsmönnum og Stranglers, kvennarokkinu hjá Grýlunum. Tók eitt af þremur stærri viðtölunum við þær fyrir Vikuna, mjög gaman, fannst þær hressar og skemmtilegar. Spilaði seinna skvass við Herdísi um tíma og það var svosem ekki minna hresst, önnur hlið á þessum snillingi. En í þessum eina þætti tæmdi ég til öryggis vel af listanum yfir mín uppáhalds á þeim tíma, man bara eftir Special Aka með Free Nelson Mandela (það var líka gert).

Skemmtilegasta verkefnið var þó án efa að fá, ásamt Andreu Jónsdóttur, að kynna upptöku Rásar 2 af tónleikum Leonards Cohen á Íslandi 1988. Andrea hafði farið á blaðamannafundinn fyrir hönd RUV og inn í þættina, sem voru tveir, fléttuðum við klippum þar úr. Þar sem ég hafði gert BA-ritgerðina mína í almennri bókmenntasögu um ljóðagerð Leonards Cohen fékk ég að taka þátt í þessu verkefni og fannst það alveg dásamlegt. Andrea alltaf ein af mínum allra uppáhalds, datt þetta einmitt í hug áðan þegar ég fór að hlusta á þátt hennar Pressuna í einhverju hlaðvarpinu. Vonandi hef ég í þessum þáttum okkar Andreu bætt fyrir prakkarastrik í þætti sem ég var með skömmu fyrr á Rás 1 um ljóðagerð Leonards Cohen, því í honum fjallaði ég nákvæmlega um það efni (og spilaði enga tónlist, mörgum til mikillar armæðu).  

Sautjándinn: Bómullarís í Tívolí og ísköld nótt (nokkru) eftir útskriftardaginn

Við vinnufélagarnir óskum hvert öðru yfirleitt góðrar helgar þegar við tínumst út á föstudögum. ,,Fáið ykkur svo candy-floss á sautjándann," sagði einn félagi minn í kveðjuskyni dag. ,,Bómullarís?" spurði ég. Man þessa klístruðu, bleiku sem festust á kinnunum í Tívolí í Vatnsmýrinni. Þau hin auðvitað ekki, enda áratugum yngri. 

Skrúðgöngur og fánar, mættum samviskusamlega í allt svoleiðis, einkum þegar krakkarnir okkar voru komnir í skátana hér á Álftanesi, og eflaust hefur einhvern tíma verið boðið upp á bómullarís undir dulnefni hér á nesinu. Þekkti líka flestar fjallkonurnar með nafni og sumar voru vinkonur mínar.

Sautjándinn er alls konar, árið þegar ég útskrifaðist úr MR og vildi helst vera í venjulegum, hvítum bómullarbol með húfuna aftan á hnakka (en ekki fína útskrifarkjólnum sem Auður á Hvoli saumaði á mig) þegar ég fór á djammið frostnóttina eftir útskriftina 16. júní, eða jafnvel fyrr (15.6.). Engu að síður ,,sautjánda" minning. Var hún ekki í Háskólabíói, við vorum svo stór árgangur? Jú, segir timarit.is. Ég sem man allt, man það ekki fullkomlega. Alla vega fóru mamma og Ólafur fóstri minn með okkur Gunnu vinkonu í kaffi í Grillinu á eftir, en ég harðneitaði að halda stúdentaveislu. Svo var Gunna farin í sveitina sína. Ég vona annars að hún hafi náð kaffinu með okkur, það stóð eitthvað tæpt. Amma Kata mætti þó á sautjándann og þá hafði hlýnað og við sátum úti, báðar með húfur. Día frænka gaf mér orðabók í stúdentagjöf. Sumir voru einbeittari og neituðu að setja upp húfu, en mín hefur reynst vel og tyllt sér á ýmsa kolla í fjölskyldum okkar Ara míns. 

En aftur á móti, ef það kæmi vont veður í vitlausu landi ...

Ýjaði að því í seinasta bloggi að stundum stæðist veður erlendis ekki væntingar. Ein vinkona okkar fór í virkilega regn-ferð til Havaí og fimm af sjö dögum okkar mömmu á Rarotonga í Suður-Kyrrahafi um árið voru votir. Engu að síður dásamleg vika á yndislegri eyju. Þetta bitnar ekki síst á staðföstu veðurflóttafólki, en annar markhópur er auðvitað vatnslitafólk á leið í skiplagða útimálun. Gríðarlega vel valinn markhópur. Glöggir veðurfræðingar spáðu úrhellisrigningu fyrsta daginn minn í Cordóba í mars, en þá forðuðum við, Íslendingarnir þrír, okkur undir stórar svalir sem nóg var um þar. Pokinn með hátíðarskjölunum varð að vísu gegndrepa en fyrir eitthvert kraftaverk slapp sýningarskráin sem er stórkostlegt rit. Og eins og sumir vina minna vita endaði þessi vika bara æðislega. 

Nú á ég sem sagt eitt erindi í útimálun erlendis í sumar. Eftir masterclass hjá Alvaro Castagnet í Cambridge í fyrra (í fínu veðri) var ég nefnilega bara rétt að byrja að vinna úr því sem hann hefur fram að færa. Þótt hann komi til Íslands í sumar (Vatnslitafélagið tók myndarlega við boltanum sem hann sendi mig með til Íslands) þá ganga þeir fyrir um pláss hér á landi sem ekki hafa áður verið hjá honum. En konur sem eiga syni í Amsterdam leysa það auðvitað með því að fara bara á næsta námskeið á undan, útimálun í Amsterdam. Og það geri ég. Veðrið þar hefur verið alveg stórkostlegt að undanförnu, en langtímaspáin er svona (sjá mynd), svo ég pantaði og fékk sendar 2 mismunandi tegundir af regnhlífastöndum til að skrúfa á trönurnar mínar (sjá næstu mynd).

 

Ef það kæmi gott veður ...

Merkilegt hvað sumir (ég) eru hikandi við að bóka ferðir fram í tímann á sumrin. Ef ske kynni að það kæmi gott veður á heimaslóðum, þá er auðvitað ómögulegt að missa af því. Bóka helst ekki utanferð að sumri nema hafa aðra ástæðu til þess en sólarfíkn. Kannski er ég ein um það, en grunar þó að við séum fleiri. Sumarblíða uppi í sumarbústað eða við Bessastaðatjörn, golfdagar í pilsi, auðvitað er ekki hægt að missa af svoleiðis löguðu. Haustið þegar við Ari fórum í sólarlanda- og berjaferð á Austurland verður líka alltaf í minnum haft. 

Langtímaspár lofa ekki endilega góðu, en stöku veðurfræðingar hætta sér í að vera bjartsýnir. 

Yfirleitt hef ég frekar tekið eiginlegt sumarfrí á veturna og eftir að hafa streist á móti öllum Kanaríferðum fórum við Ari minn í tíu skipti á 12 árum í vetrarferðir þangað í byrjun þessarar aldar. Fleiri staðir hafa orðið fyrir valinu á veturna, vestan hafs en þó aðallega suðaustan. Það er nokkurn veginn hægt að treysta því að veðrið sé betra á suðlægum slóðum en hér heima á veturna en á sumrin. Núna snemma sumars hef ég reyndar heyrt af óvenju mörgu veðurflóttafólki héðan af suðvesturhorninu, sem flúið hefur til Spánar, Ítalíu eða á Melrakkasléttu. 

Spurði vini mína á Facebook um daginn hvort bítlalagið væri í meira uppáhaldi, Here comes the sun eða I´ll follow the sun. Mér finnst öruggara að halla mér að því síðarnefnda, og auk þess er það miklu fallegra lag. Hef skásta reynsluna af því að taka svoleiðis ákvarðanir þegar nokkuð traust veðurspá liggur fyrir og fara þá ekki um of langan eða dýran veg. Ótrúlega góð spá í Borgarfirði fyrir áratug eða svo og einn frídagur í vinnunni varð eftirminnilegur, í fyrra elti ég sólina frá London til Norwich og þegar spáð var úrkomu í Sitges á Spáni dreif ég mig suður með ströndinni og fann sólina heita og góða. Ekki gengur þetta alltaf vel, frétti af einum sem ætlaði að ,,skjótast" til Egilsstaða í góða veðrið um einhverja af nýliðnum helgum, en var ekki til í að borga flugfargjald öðru hvoru megin við fimmtíu þúsund kallinn fyrir nokkra klukkutíma í sólinni, enda gisting ekki alltaf á lausu í áfangastað og heldur ekki gefin.  

Framundan er heilt sumar, alls konar veður út um allar trissur, hitabylgjur, meinhægt veður, skrifstofufárviðri, Jónsmessuhret eða bara rigningartíð og rok. Sumir panta sér dýrar ferðir í sólina án þess að sjá sólina fyrir veðrinu, aðrir eru heppnari. Sumir halda því fram að það sé ekki til vont veður, bara vitlaus fatnaður. 

Við vitum auðvitað öll af því að þessi forgangsröðun okkar er lúxusvandamál, í heimi þar sem veðuröfgar verða sífellt fleirum að fjörtjóni, stríð geisa og alvarlegur uppskerubrestur ógnar lífi fólks. En þetta er nú samt það sem fólk er að tala um, sem hefur áhrif á andlega og líkamlega heilsu landans og hlýtur að teljast hinn eini, sanni þjóðarpúls.  

Talað við þrælkurteisan og hjálpsaman þjónustufulltrúa eftir 2ja mínútna bið

Lenti í svolitlu undarlegu í fyrradag. Svo vildi til degi fyrr að hræðilegt vefviðmót erlends flugfélags, sem var það eina sem hentaði mér að nota til að koma mér á vatnslitavinnustofu og heilsa upp á son minn í leiðinni, hafði orðið til þess að ég glataði gersamlega bókunarnúmerinu. Án þess var ég heillum horfin. Um tíma hélt ég að færslan fyrir flugferðina hefði ekki farið í gegn, en innan sólarhrings kom í ljós að hún var komin á kortayfirlitið mitt. En enginn kom staðfestingarpósturinn, og ég sem yfirleitt tek skjáskot af keyptum flugbókunum hafði einmitt í þetta skiptið sleppt því. Nú kaupi ég yfirleitt ekki dýrar flugferðir og fjárhagsskaðinn hefði verið bætanlegur, en mér er alveg bölvanlega við að láta fara illa með mig og sérlega viðkvæm fyrir því ef lélegar hugbúnaðar(prófanir) valda. Svo ég gerði það sem ég helst aldrei geri, hringdi í flugfélagið sem um ræðir. Var auðvitað vel birg af lesefni, gott ef ekki vatnslitablokk líka, og bjó mig undir vetursetu við símann, einkum eftir að ég hafði uppgötvað nýjasta trikkið hjá einu flugfélagið (að vísu slapp ég þá með 100 mínútna bið) en þar byrjaði ég númer 46 í röðinni og vann mig svo upp goggunarröðina þar til ég var orðin ,,næst" og eyddi síðan meira en hálftíma í að vera ýmist ,,næst" nr. 2 í röðinni eða þaðan af fjær þjónustufulltrúanum.

En þennan dag gerðust undur og stórmerki. Í fyrsta lagi (eftir að hafa spilað píanókonsert á lyklaborðið á símanum) var mér sagt að ég væri næst í röðinni og í öðru lagi VAR ég næst í röðinni og það eftir varla meira en tveggja mínútna bið. Þrælkurteis þjónustufulltrúi kynnti sig og ég sagði honum erindi mitt. Við höfum varla spjallað meira en korter allt í allt. Tilgreindi nafn, áfangastað og pantaðan flugdag, hann var snöggur að finna þetta til. Eina samskiptavandamál okkar var eins og einhver Agöthu Cristie saga: N eða M. Það var ekki fyrr en ég sagði honum hreint út að það væri ekkert M (Metro) í nafninu mínu né netfanginu að samskipti okkar urðu fullkomlega góð. Hann lofaði tölvupósti og varð líka við beiðni minni um að gefa mér upp bókunarnúmerið gegnum síma, sem reyndist síðan rétt, þegar bókunarupplýsingarnar fóru að streyma í tölvupósthólfið mitt. 

Það er engin furða að konu sé mál að blogga.

Að komast (loksins) á áttræðisaldurinn

Þegar ég átti stórafmæli fyrir hartnær ellefu árum fannst mér mjög spennandi að vera komin á sjötugsaldur, en ónei, ekki fékk ég nú lengi að njóta þess. Ótrúlegasta fólk reyndi allt hvað af tók að fá mig ofan af þeirri firru að með því að verða sextug væri ég komin á sjötugsaldur, það ætti ekki að verða fyrr en ég yrði 61 árs. 

Bráðum er ár síðan ég varð sjötug og ég hef þagað þunnu hljóði yfir því að vera komin á áttræðisaldurinn, þótt ég efist ekki andartak um að svo sé. Hins vegar nenni ég ekki aftur að taka þennan slag. Biðin er brátt á enda og þá ætla ég svo sannarlega að fagna því upphátt að vera komin á áttræðisaldurinn. Mér finnst það auðvitað bæði guðsþakkarvert og svolítið fyndið líka, af því ég hef aldrei almennilega náð mér uppúr því að vera átján. 

Vísað úr lest - af og til síðan 1973

Þótt ég elski lestarferðir og sé einstaklega prúð og góð alltaf þegar ég stíg um borð í lestir, þá hef ég lent í því undarlega oft og af ótrúlega ólíkum ástæðum að vera vísað úr lestum. Bara einu sinni (æ jú, tvisvar, þrisvar víst) var mér einni vísað út, en yfirleitt með öðrum. Um sumt þetta hef ég fjallað í ferðaþáttum í útvarpi, eflaust bloggað um eitthvað en sumt hefur bara verið í rólegheitum að gerjast í kollinum, það var ekki fyrr en um daginn þegar mér var enn einu sinni vísað úr lest, að það rann upp fyrir mér að þetta var að verða kækur. 

Þetta byrjaði sennilega ekki fyrr en rétt fyrir jólin 1973 þegar ég var á leið að heilsa upp á foreldra mína, sem þá bjuggu rétt hjá Bristol í Englandi. Mátti þakka fyrir að hafa komist í flug þann daginn, því fram til klukkan þrjú var enn flugfreyjuverkfall. Fór frá Heathrow með rútu til Reading og átti svo að taka lestina um kl. níu um kvöldið í vesturátt og fara út í smábænum Yatton. Fylgdist vel með en allt í einu var ég komin framhjá Yatton og ekkert stopp. Lestarstarfsmenn voru nefnilega í aðgerðum sem kallaðar voru ,,working to rule" (ein tegund borgaralegrar óhlýðni) og lestin sem ég var í var ein af morgunlestunum út af seinagangi starfsmanna. Var sagt að fara út í Weston-Supe-Mare og gerði það. Símaskráin í símaklefanum fyrir utan náði ekki til Congresbury, næsta bæjar við Yatton, og ég þurfti að taka morgunlest til Yatton nokkrum klukkutímum seinna til að komast í símasamband. 

Dramatíkin var mest um haustið 1974, þá höfðu foreldrar mínir flust til Frakklands og þangað heimsótti ég þau og fór svo með lestinni frá París til Belgrad á 2. farrými gömlu, sjúskuðu Austurlandahraðlestarinnar. Sex manns í hverjum klefa en Júgóslavi í okkar klefa fór allt í einu að vera æstur og sagði voz (sem þýðir lest) og búmm búmm og skellti saman hnúum. Við hugguðum þennan hrædda mann þar til uppúr miðnætti þegar lestin nam staðar rétt utan við Zagreb og okkur var vísað út og sagði að húkka okkur lest áfram. Það hafði sem sagt orðið eitt af stærri lestarslysum sögunnar, sú lest var að koma á móti okkur, og línur báðar leiðir lokaðar. 

Eftir dvöl í Belgrad í sömu ferð og stopp í Búdapest var ég í lest gegnum Tékkóslóvakíu (sem enn var eitt land) um miðja nótt þegar uppgötvaðist að ég var vesturlandabúi en lestin fór um landamæri sem voru ekki ætluð okkur. Klukkan þrjú stóð ég því á brautarstöð við rætur Tarta-fjalla. Sagan var lengri en verður ekki rakin hér frekar.

Svo held ég bara að ég hafi ekki lent í að vera vísað úr lest aftur fyrr en ég var að vinna hálfa vikuna í Kaupmannahöfn og hinn helminginn á Íslandi lengst af vetrar 2001. Átti þetta fína klippikort sem ég notaði í lestina frá Dybbölsbro og til Austur-Bröndby. Nema í eitt sinn, þá virkaði sjálfvirki klipparinn ekki og ég var böstuð í lestinni í einni af tugum ferða þann veturinn og eina skiptið sem klipparinn stóð á sér. Í stað sektar var mér vísað út í Valby og sagt að klippa kortið þar og taka svo næstu lest, sem ég gerði.

Víkur þá sögunni til Southampton 2019. Var á leið til Poole með dóttur minni og vinkonu hennar um niðdimmt kvöld og sagði eitthvað um að mig hefði alltaf langað að stoppa í Southampton. Jamm, það var eins og við manninn mælt, við stoppuðum einmitt þar og var vísað út. Lestin fór ekki til Poole þessa nóttina og stoppið stóð reyndar til hádegis næsta dag. Ungur maður hafði klifrað upp í mastur við teinana og ætlaði að kasta sér niður. Vanur samningamaður var að reyna að tala hann til og það var ekki fyrr en á hádegi daginn eftir sem aftur var hægt að setja lestarferðir í gang. Því miður hafði þessi saga endað illa. 

Og um daginn var ég á leið frá Glasgow til Ayr en lestin stoppaði í Prestwick og fór ekki lengra. Ástæðan: Eldsvoði á lestarstöðunni í Ayr. En um það fjallaði næsta blogg á undan þessu. 

Tek fram að ég hef margoft farið í lest án þessa að vera vísað út. 

 

Skroppið til Skotlands

Skrapp til Skotlands, sem er ekki í frásögur færandi í sjálfu sér. Margir skreppa til Skotlands, sumir eru skotnir í Skotlandi, eins og ég, upplýsti það held ég í nýlegu bloggi. Finnst ég samt svolítið eins og svæðisfulltrúi Forrest Gump að þessu sinni. Lenti á Edinborgarflugvelli og þar var ögn lengri röð en ég bjóst við, samt ekkert átakanlegt miðað við þær hryllingsfréttir sem sagðar voru af þessu ástandi í kvöldfréttum ýmissa miðla. Sem sagt engir sjálfvirkir vegabréfaskannar í öllu hinu sameinaða kóngsveldi virkuðu þennan daginn. Við vorum varla meira en 20 mínútur að komast í gegn, en fólkið í fréttunum almennt um 3 klukkutíma. Minnir svolítið á það þegar við fjölskyldan ókum gegnum Heklu-vikur, 20 cm þykkt lag í gosi dagsins, á leið okkar úr Hrauneyjarfossi um árið. Ég hringdi auðvitað okkar 20 cm vikurlag samviskusamlega inn til vina minna á fréttastofu útvarps, en þar hafði fólk þegar fengið betra tilboð. 

Ringlureið á flugvöllum

Stoppaði stutt í Edinborg, of mikið rok fyrir minn smekk (og ég sem hafði ríghaldið í stýrið um morguninn til að fjúka ekki með bílnum mínum út af Reykjanesbrautinni, fljót að gleyma). Tók nokkrar myndir, auðvitað af Scotts Monument, en ,,been there - done that” svo ég fór ekki upp.

Glasgow tók mér opnum örmum, en mig var farið að gruna að eitthvað væri í gangi þegar grænröndóttir unglingar fylltu lestarvagninn seinasta spölinn. Afskaplega glaðir. Þegar til Glasgow var komið var sem sagt borgin full af stuðningsmönnum Celtic að fagna 5-0 sigri yfir Aberdeen og bikarnum, skoska líklega. Íslenskir fjölmiðlar höfðu bara alls ekkert tekið eftir þessu. Mikill viðbúnaður var í borginni og er á daginn leið voru æ fleiri komnir úr grænröndóttu peysunum, berir að ofan, öfurölvi, sumir jafnvel blóðugir og þá var hjálparsveitin mætt í gulum vestum, alvön, að stumra yfir þeim, einhverjum var keyrt um í innkaupakerrum og verslanirnar við Argyle Street lokuðu dyrum sínum einhverjum klukkustundum of snemma.

Náði samt í Cass Art og einhverja Daniel Smith vatnsliti, enda var sú búð í hliðargötu og varin verktakapöllum. Caffé Nero var hins vegar opið og óhaggað með öllu. 

Celtic aðdáendur á skralli

Ákvað daginn eftir að elta sólina, þrátt fyrir að borgin bæri timburmennina vel, og setti stefnuna á Ayr. Vefmyndavélar lofuðu mátulegum skammti af sól þar, með fullri virðingu fyrir glennunum sem voru í Glasgow. Þegar við áttum skammt eftir til Ayr fórum við um Prestwick. Aha, hér þarf ég einhvern tíma að stoppa hugsaði ég. Þetta var nefnilega aðalflugvöllurinn þegar mamma og Ólafur fóstri minni voru við nám í Skotlandi, og hef heyrt mikið um völlinn talað. Næsta brautarstöð á eftir flugvellinum var Prestwick Town, og þá heyrðist gjalla í hátölurum lestarinnar: Vegna elds á brautarstöðinni í Ayr höldum við ekki lengra að svo stöddu. Förum áfram þegar búið verður að slökkva eldinn. 

Eldur í Ayr

Ég var meðal þeirra fyrstu  sem ákvað að láta þetta bara duga. Sá á strollunni sem kom smátt og smátt upp brekkuna frá brautarstöðinni að fleiri höfðu tekið sömu ákvörðun. Nennti ekki að bíða í 37 mínútur eftir strætó til Ayr, eins og þeir sem áttu eiginlegt erindi þangað urðu að gera. Ég var bara að leita að sólinni og hún var fundin, fann líka indælis veitingahús þar sem ég gat vatnslitað varnarlaust fólk sem naut sólarinnar með mér. Var að vísu svolítið maus að komast með strætó til Glasgow en ég var heppin. Einhverjir tugir á síðari stoppustöðvum ekki eins heppnir. 

Og þegar þessi pistill var skrifaður sat ég með litla, sæta lyklaborðið við símann minn og hamraði þetta inn. Þá var ég búin að vera í Skotlandi í einn og hálfan sólarhring. Ákvað samt að birta pistilinn ekki fyrr en ég væri komin heim. Held að svona uppákomur styðji þá ákvörðun mína að ferðast oftast ein.

Yfir borðum þegar ég var að skrifa þetta vomaði mávaskratti sem ætlaði eflaust að grípa pítsusneið eða samloku úr hendi eða munni einhvers gestanna, eins og mávurinn sem fór í koddaslag við mig í Haag í fyrra. Margt gerist í ferðum.