Pínulitlu, mikilvægu ferðaminningarnar

Finnst það líklegt að öðrum sé eins og mér farið, að eiga sér einhverjar pínulitlar en mikilvægar ferðaminningar. Í Evrópuferðinni okkar Ara árið 1987 stóluðum við á að finna laus herbergi til leigu frá Hamborg um Ítalíu og Dalmatíuströndina, sem nú er í Króatíu. Horfðum á tennis í setustofu á gististað í afskekktum bæ rétt áður en við vorum komin til strandarinnar, fórum svo til herbergis okkar og þar beið okkar kertaljós og kanna með vatni í, skál við hliðina til þvotta. Vöknuðum við heita haustsólina og dýrindis útsýni yfir hafið frá klettunum þar sem við höfum stoppað kvöldið áður.

Ferðalög á þessum tíma voru ekkert airbnb og heldur engir farsímar. Þetta síðarnefnda hefði getað orðið erfitt þegar ég fór í úthverfastórmarkað í Veróna, sem opinn var til átta eða níu að kvöldi, meðan Ari skrapp eftir bensíni. Það var orðið dimmt þegar lokaði og ekki bólaði á Ara. Afgreiðslumaður vildi hinkra ögn lengur frekar en skilja mig eftir eina, með vetrarúlpurnar á krakkana sem voru góssið sem við stefndum á að kaupa. Ég sendi hann fljótlega heim til sín og nokkru síðar kom Ari minn akandi. Ég hafði aldrei áhyggjur af því að hann rataði ekki, það var ekki vandamálið, heldur frekar ítarleg umferðateppa sem hann hafði lent í.

Umhyggjusemi þjónanna á Krít, þeirra Nico og Nico, sem linntu ekki látunum fyrr en ég keypti mér hatt til að verja mig fyrir vorsólinni 2018, það þurfti að passa þessa skrýtnu konu sem var ein að ferðast. Gleði þeirra sömu þegar ég mætti með eiginmann upp á arminn í október sama ár. 

Landamærin í Basel, þegar ég var að heimsækja Gunnlaug frænda og kom frá Prag, hélt ég væri í Basel í Sviss. Nei, ekki alveg, Basel í Þýskalandi. Og hvernig átti ég að komast til Sviss? Jú, niður þennan stiga, til vinstri, beint áfram og svo aftur til vinstri og upp þann stiga. Árið var 1974 og ekkert vesen á þessum landamærum. Næst þegar ég kom til Basel nam lestin staðar í frönsku Basel og ég fór yfir teinana til Sviss í það sinnið, ekki undir. 

Nýjasta örminningin? Hún er aðeins um tveggja mánaða gömul. Jú, ég kann vel að meta að vera í hlýju loftslagi. Og það er eitthvað ólýsanlega heillandi við að rennbleyta vatnslitapappír í gosbrunni svo hann tolli á spjaldinu sínu, þegar límbandið gleymist heima á hóteli. En betra að vera ekki of lengi að mála myndina, jafnvel 300 gramma, gegndrepa pappír þornar fljótt. Og þú setur ekki hálfmálaða vatnslitamynd ofan í gosbrunn, nema þér sé sérstaklega illa við hana.