Að hætta að vinna hjá sjálfri sér og fá raunverulegt helgarfrí

Þar sem ég hef unnið í lausamennsku allt að hálfa starfsævina þá þekki ég þokkalega kostina og gallana. Fyrir skemmstu datt ég niður á starf sem var of áhugavert til að sleppa því og nú er fyrsta vinnuvikan að baki og ég er raunverulega komin í helgarfrí! Þótt skammt sé til jóla og ýmis verkefni bíði hér heima á þessum annasama árstíma, þá er sérkennilegt að kveðja vinnuna að loknum vinnudegi á föstudegi og taka hana ekki með sér heim. Sofna með góðri samvisku fyrir framan sjónvarpið, jafnvel missa af Taggart, og finnast ekki að ég ætti að skrifa tvær blaðsíður í viðbót í einhverju handriti, finna til myndir, lesa yfir skýrslu eða fara að vinna í mynd sem ég hef tekið með mér heim. Það eiga eflaust eftir að koma tarnir í þessari vinnu eins og annarri, og engin vinna sem ég hef fengist við er alveg laus við kvöld og helgartarnir, en það er bara eðlilegt. Og auðvitað er kollurinn fullur af reynslu síðustu viku og alls konar pælingar sem eltu mig heim, en þær eru ekki íþyngjandi, bara skemmtilegar. 

Ég sagði það stundum sem brandara þegar ég var að vinna hjá sjálfri mér að ég hefði ekki nógu góðan yfirmann, það er að segja sjálfa mig. Fríin, sem ég vissulega gaf sjálfri mér, tóku oftast tillit til vinnuveitanda-Önnu en ekki Önnunni sem vann hjá ,,henni". Þrátt fyrir fögur fyrirheit, þá skilst mér að þetta sé algengur plagsiður sjálfstætt starfandi fólks. Meira að segja þegar maður afmarkar tíma og fær tækifæri til að vinna við hugsjónirnar, þá vill það jafnvel éta upp tímann meira en nokkuð annað. Hins vegar er ég ánægð með afraksturinn og búin að fá útrás fyrir ótal hugmyndir og framkvæma þær flestar að meira eða minna leyti, og það eru forréttindi. 

Enn á ég eina bók í sölu í bókabúðunum, bókina um Elfu Gísla, enn hanga uppi myndlistarsýningar á tveimur stöðum, í Veggsporti, þar sem ég hengdi upp skvass- og tennismyndir og á Café Rót, þar sem Kaffi og landabréf, lítið eitt leiðrétt, eru sýnd