PIRR!

Get ekki að því gert - ég er pirruð! Ef það er rétt að ástandið sé að versna þá óttast ég að ekkert muni verða gert - rétt eins og í tragíkómedíunni sem við fylgdumst með í haust, þegar allt var í himnalagi þar til við sáum safn af steinhissa stjórnmálamönnum með þrjá fallna banka og yfirlýsingarglaðan seðlabankastjóra. Ég hef áður á þessari síðu vísað til leikritsins: Biedermanns og brennuvarganna. Mögnuð samsvörun, eins og þeir vita sem þekkja verkið.

Líka pirruð yfir því að tilheyra kynslóðinni sem kannski verður svipt lífeyrisgreiðslum og horfir kannski á eftir henni í svínarísslóð Stórríks og skunkanna sem honum fylgja. Vissulega er ég af þessari sömu kynslóð sem nurlaði fyrir sparimerkjum í bernsku og fékk út andvirði hálfs frímerkis, fékk fyrstu verðtryggðu lánin sem voru upphaflega greidd með hálfum mánaðarlaunum í afborgun tvisvar á ári en enduðu með næstum þrennum! (þetta var á tíma misgengisins fræga).

Dóttir mín var þriggja eða fjögurra ára þegar hún fór með okkur fjölskyldunni að heimsækja Stínu frænku sína í Hrauneyjarfossum, en lenti í að aka gegnum eldgos (það er gjóskuna) á bakaleiðinni. Næst þegar halda skyldi til Stínu, sem þá var flutt til byggða eftir sumarvinnu fjölskyldunnar, sagði sú stutta: - Æ, nei, ekki til Stínu, ég nenni ekki eldgos! 

Mér er svipað innanbrjósts, ég nenni ekki að taka þátt í þessu rugli, en á ekkert val ef ég vil halda áfram að vera Íslendingur. Mér líkar ekki kuldi, finnst álver heimskuleg atvinnustefna, þoli ekki hálku, finnst langir vinnudagar ekki skynsamlegir, lítið hrifin af roki, elska hlýja golu, stutta og snarpa vinnudaga og ekkert hangs en samt elska ég Ísland, fegurð landins er ótrúleg gjöf sem við ættum að sjá sóma okkar í að varðveita! Afsakið þetta pirr, það er í boði ríkisstjórnarinnar.