Happdrætti DAS ist DAS

Af hreinni tilviljun er ég alin upp við ótalda (alla vega einn) DAS-brandara. Hrafnistubyggingin í Laugarásnum er vegleg og var enn mikilfenglegri þegar færri stórar byggingar voru í grenndinni og ég lítil stelpa. Eitt það fyrsta sem ég lærði í þýsku var brandari um þýskan mann sem benti á Hrafnistu þegar hann átti þar leið um og sagði: - Was ist das? - Das ist DAS, sögðu íslensku gestgjafar hans umyrðalaust. Enda gerðust happdrættin varla veglegri en happdrætti DAS í þá daga, með hús og bíla í verðlaun. Mikið þrekvirki sem gert var í búsetumálum aldraðra fyrir afraksturinn.

Þegar móðursystir Ólafs fóstra mín fluttist að vestan og í bæinn fékk hún inni á Hrafnistu í stóru kvistherbergi sem hún deildi með annarri konu. Hún sagði þegar hún kom fyrst á þetta framtíðarheimili sitt, - Almáttugur, eru karlmenn hérna? - Já, frænka mín, sagði fóstri minn, þetta er nú dvalarheimili aldraðra sjómanna. Frænkan hafði verið einhleyp alla tíð, en ekki leið á löngu þar til hún eignaðist hinn indælasta kærasta. Því miður entist þeim ekki aldur lengi saman því hann féll frá eftir allt of skamman tíma. Hún eignaðist annan kærasta en sá var víst eitthvað svikull og átti kærustu uppi á Akranesi sem hann heimsótti með Akraborginni. Á þeim tíma var fólk á Hrafnistu vel rólfært margt hvert. 

Held að foreldrar mínir hafi átt happdrættismiða hjá DAS lengi vel, ég átti slíkan miða um tíma, en hef dregið verulega úr öllu fjárhættuspili í seinni tíð, enda var ég aldrei liðtæk í því. Hins vegar vildi svo til í dag að fyrsta íslenska símanúmerið sem ég neyddist til að blokkera er símanúmer skráð á happdrætti DAS. Augljóslega er sölufólkið þar á bæ að sirka út okkur með kennitölur sem benda til (stundum ranglega) að við séum komin á eftirlaun. Þá er hringt af miklum móð um miðja vinnudaga með tilheyrandi truflunum. Eftir fyrsta áhlaupið í þessari lotu (fleiri en eitt símtal, bæði ósvöruð og frávísað) skrifaði ég vingjarnlegan en ákveðinn tölvupóst til aðstandenda happdrættisins og frábað mér frekari hringingar. Það dugði í smá tíma en þegar ég fékk aftur símtal á miðjum vinnudegi í dag blokkeraði ég símanúmerið. 

Þetta breytir áreiðanlega engu í lífi mínu, sölumanneskjunnar né happdrættisins, enda allt frjálsir aðilar sem mega gera það sem þeir vilja. 

Við þetta má svo bæta að nánast engum sem þekkir mig raunverulega dettur í hug að hringja í mig, nema lífið liggi við (eða með fyrirfram gefnu leyfi gegnum óáreitnari miðla). Ég hata símtöl, einkum þau óþörfu og óvæntu. 

Eina aukaverkanin á þessu öllu saman er að ég hef verið með gamla - Das ist DAS! brandarann á heilanum síðan í dag. Vona að ég sé hér með að skrifa hann frá mér. Og þar sem ég tel ólíklegt að öðrum finnist hann jafn urrandi fyndinn og mér forðum, þá er ég nokkuð viss um að þið munuð ekki fá hann á heilann.