Að eltast við lög ...

Engar lagaflækjur hér, bara fækjustigið sem eitt sinn fylgdi því að eltast við uppáhaldslögin. Tónlistarfíklar eins og ég hafa oft þurft að hafa fyrir því að finna réttu plöturnar, listamennina, lögin. Seinasti peningurinn farið í plötu í staðinn fyrir strætófar, vinylplötur lifað af ýmsa flutninga og óendanlegur tími farið í að ,,taka upp" á gamla skrapatólið, mónósegulbandið mitt. Það voru ekki allir tilbúnir að lána dýrmætar plötur út af heimilunum, og ef fjallið kemur ekki til Múhameðs kemur Múhameð til fjallsins með meðalstóra segulbandstækið sitt, á strætó náttúrulega. Og sumt fannst ekki fyrr en eftir furðulegar tilraunir, HMV og Virgin á Oxford Street höfðu á að skipa merkilega glöggum giskurum. Hvernig er til dæmis að finna barnapíulagið hennar Bjarkar (Short Term Affair, með Tony Ferrino, mæli með stúdíóútgáfunni) og vita ekkert nema smálegt úr textanum. Hvernig á manni að detta í hug að þetta lag leynist á plötu með enskum söngskemmtikrafti sem er ekki beint á vinsældarlistunum þegar hér er komið sögu?

En nú er allt sem orðið nýtt, ærnar, kýr og smalinn, og Lotte Lenya, sem syngur lög mannsins síns, Kurt Weil, við ljóð Berthold Brecht, best af öllum. Á unglingsárum gróf ég upp plötur með henni á ameríska bókasafninu (of all places), seinna eignaðist ég safnið á vinylplötum, einhvers staðar á ég slíkan spilara en þarf að redda mér magnara, eða ekki. Þetta er allt að finna á YouTube. Og í kvöld hef ég bara notið þess að grafa upp allt sem mig langar að heyra og meira til. Meira að segja Napoleon XIV er kominn mestallur á YouTube, svo nú er hægt að hlusta á Photogenic Schitzophrenic you. 

Vel að merkja, ég á eftir að finna ,,réttu" útgáfuna af ungverskri rapsódíu nr. 2 eftir Lizst, held það sé Stanley Black sem stjórnar.