Vatn - björtu hliðarnar

Vatn er máttugt, sem náttúrafl, óvissuþáttur í framtíðarsýn okkar jarðlinganna, en svo ótal margt fleira. Allt frá því ég hætti að vera einrænn krakki í turníbúð í gömlu húsi í miðbænum og flutti í blokk fulla af krökkum, hef ég notið alls konar vatnsævintýra. Fimm ára var það helst að uppgötva hvað það var gaman að sulla í pollum og af þeim var nóg í kringum blokkina okkar, þá fyrstu á Kaplaskjólsveginum. Man tilfinninguna þegar ég fann extra djúpan poll og vatnið var nógu mikið til að þrýsta stígvélunum að ökklanum og upp á legg. Það var sport. Pabbi tók mig stundum niður að höfn, fyrst í Reykjavík og löngu seinna á Seyðisfirði. Hann hafði fengist við skútusiglingar á yngri árum í Danmörku. Sport sem við fjölskyldan heilluðumst af þegar við kynntumst því gegnum vini okkar og komust í ferðasukk með þeim og víðar. Pabbi leyfði mér að klifra upp í vitann við Reykjavíkurhöfn þegar hann vann í Fiskifélaginu en eftir að hann flutti tímabundið á Seyðisfjörð sendi hann mig umsvifalaust á sundnámskeið þar, þótt ég teldi mig nokkuð vel menntaða í þeim fræðum eftir að Veturbæjarlaug var opnuð við hliðina á blokkinni minni. 

Þegar ég var sex ára fór ég í fyrstu sjóferðina mína, með mömmu og ömmu, á saltfisksflutningaskipinu Öskju til Gíbraltar. Sem betur fór var ég sjóhraust eins og amma, sem ferðaðist eins mikið og hún gat sjóleiðina, en hún var mjög ferðaglöð eins og við fleiri í fjölskyldunni. Hálfa árið okkar á Spáni var nálægt strönd og það var buslað í sjónum nánast á hverjum degi. 

Nokkrar ferðir með Gullfossi, meðan hans naut við og svo ferjur alltaf þegar ég gat, einhverjar bátsferðir. Guðmundur í Vesturbæ leyfði okkur tveimur að koma með í einn aflalítinn veiðitúr á mjög litlum báti og eiginlega hef ég sótt í allar þær bátsferðir sem í boði hafa verið. Við Ari höfum siglt smálega á suðrænum slóðum og svo í sænska skerjagarðinum eftir því sem boðist hefur. Allt er þetta heillandi, þótt ég játi á mig algeran skort á því að langa í siglingu á skemmtiferðaskipi. Mér skilst að það geti elst af mér. 

Sjósund við Ísland prófaði ég fyrst hérna í fjörunni á Álftanesi þegar ég var svona 13-14 ára, og eitthvað buslaði ég í Bessastaðatjörn, en hún var skemmtilegri sem skautasvell, það verð ég að viðurkenna. 

Það er því kannski engin furða að ég leiti í vatn og sjó þegar ég vel mér myndefni,  bæði í vatnslit og áður í olíu og jafnvel grafík. Liggur bara svo beint við. Og ég get lofað ykkur að það er ekkert auðveldara að mála og/eða þrykkja sjó, vötn eða drullupolla, en synda í sjó eða sulla í pollum. 

Er húmorsleysi glæpsamlegt?

Þegar ég var 16-17 ára og skrapp að heilsa upp á gamlan uppáhaldskennara á kennarastofu gamla gaggans míns (þetta orðalag skilur fólk á mínum aldri) lenti ég í orðaskaki við annan kennara í fjarveru þess rétta. Efnið var hvort húmorsleysi væri hættulegt eða jafnvel glæpsamlegt, eða ekki. Auðvitað gáleysistal ungs beturvitrungs sem var að reyna að slá næstum miðaldra kennara út af laginu. Ég var sem sagt sú sem hélt því fram að húmorsleysi væri hættulegt ef ekki glæpsamlegt. Hann reyndi að tala um fyrir þessari harðbrjósta unglingsstelpu. Seinna kom reyndar í ljós að þessi maður var ekki sérlega vandaður pappír, en það vissi ég ekki þarna. Húmorslaus eða -lítill hefur hann þó alla tíð verið. 

Datt þetta í hug út af dálitlu í kvöld og þá rifjaðst líka upp fyrir mér alveg yndisleg ritdeila sem ég lenti í í norskum hannyrðahópi á samfélagsmiðli fyrir nokkrum misserum. Þessi hópur gaf sig út fyrir að hafa auga fyrir húmor í hannyrðum og það fannst mér spennandi. En þarna, af öllum stöðum, lenti ég sem sagt algerlega óvart í harðri ritdeilu við sjálfskipaðan hrútskýrara um óleysta stærðfræðiþraut (ekki handavinnuna), en ég hafði vogað mér að sauma útsaumsverk út frá ferli þessarar stærðfræðiþrautar, sem byggð er á glæru skólabróður míns úr tölvunarfræðinni. Og mér fannst það náttúrulega mjög fyndið.  

Henti mér auðvitað í snatri út úr þessum hópi og átti ekki orð yfir fáránleika málsins. Þetta var hannyrðahópur! Á ekki ýkja skarpa mynd af útsaumsverkinu og frummyndin er geymd á góðum stað svo ég birti bara mynd af tveimur gleðigjöfum á pöbb í Englandi í staðinn. 

Því miður henti ég mér út úr hópnum áður en ég var búin að finna réttu greinina sem sýndi svo ekki var um villst að þar að auki hafði ég rétt fyrir mér varðandi þrautina og hann alrangt. Sá smá eftir því að hafa verið svona bráðlát ... en veit ekki hvort hinir Norðmennirnir í hópnum hefðu haft húmor fyrir því. Aftur á móti voru mínir vænu FB-vinir ábyggilega sammála mér ef ég hef haft rænu á að segja þessa furðusögu þar, sem mér þykir líklegt. 

Skil svo þessa spurningu eftir hjá ykkur, kæru blogglesendur mínir, og efast ekki um að þið eruð bæði mildari og mun síður dómhörð en ég.  

Emmmmm Errrrrrr

Er að fara í gegnum bókasafnið okkar Ara míns og reyndar líka hluta safns foreldra minna. Grisja, henda í endurvinnslu, gefa þær sem hægt er. Hef ekki numið staðar við margar bækur til þessa, enda gengi þá hægt, en í kvöld fletti ég í fyrsta sinn í fjórða bindinu af sögu Menntaskólans í Reykjavík, skólans míns. Kom mér á óvart hversu margar myndir voru kunnuglegar, m.a. fær minn bekkur, nýmáladeildin, tvær myndir af sér, sem er stórmerkilegt miðað við hversu stór árgangurinn var (meira en 300 sálir sem útskrifuðust). Það var samt ekki bekkjarmynd sem greip athyglina heldur mynd frá skemmtilegum dögum milli jóla og nýárs þegar við vorum að skreyta Laugardalshöllina fyrir áttadagsgleðina.

 

Þetta var eftirminnilegur desembermánuður í lífi mínu, 1970. Rétt fyrir jól kom ég heim eftir hálfs árs dvöl í Englandi, 18 ára unglingurinn, og fékk náðarsamlegast að setjast aftur á skólabekk í MR, meira að segja hjá Guðna kjafti, sem talinn var strangur. Það var ekkert sjálfgefið að ég yfir höfuð kæmi heim frá Englandi, þar voru að opnast ýmis tækifæri. Mér bauðst til að mynda að gerast gluggaskreytingamanneskja í tískuvörukeðjunni Gypsy, sem þá var með fjölda búða í London, og æ síðan hef ég flakkað á milli þeirrar hugsunar að þetta hefði verið frábært skref í mínu lífi og yfir í að spyrja sjálfa mig hvað ég hefði verið að hugsa. Kathy hin írska, sem ég leigði hjá, vildi ólm koma mér í au-pair starf í úthverfi Lundúna, mikið held ég að það hefði verið ömurlegt, lítið kaup og ekkert frí. Ég gerði henni það til geðs að hitta fjölskylduna og mikið rosalega hljómaði starfslýsingin eins og þrælahald, þótt fólkið virtist pent og prútt. Vinur minn (sem hélt hann væri kærasti minn) vildi senda mér lestarmiða til borgarinnar sinnar við Miðjarðarhafið fyrir jólin og ég held að meiningin hafi verið að ég færi ekki til baka. Hef alltaf haft vonda samvisku yfir að hafa ekki svarað bréfunum hans. Of seint núna, ítarlegt gúggl löngu seinna sagði mér að hann hefði dáið árið 1983, þá orðinn háskólakennari og með dómararéttindi. Þess í stað þáði ég flugmiðann sem mamma sendi mér fyrir jól. Hún hafði heimsótt mig í október og séð að ég var ekkert í neinu rugli, annars hefði ég eflaust verið sótt fyrr, ef það hefði verið hægt. 

Það var ótrúlegt að koma aftur í áhyggjuleysi menntaskólaáranna og allt fjörið í MR. Vissulega tók ég ekki þátt í öllu sem þar fór fram, datt ekki í hug að sækjast eftir því að komast á fiðluböllin frægu, sem byrjuðu um þetta leyti og kannski segir það mest um minn ,,stíl" að ég var yfirleitt spurð hvort ég væri ekki í Hamrahlíð, þar sem hippalegri nemendur héldu sig. MR leyndi samt á sér. Þar var frábært starf á vegum Listafélagsins, miðvikudagskvöldin þegar Sverrir Haraldsson leiðbeindi okkur myndlistaráhugafólkinu, upp á kók og prinspóló. Hann var gefandi kennari. Ég tók þátt í öllu sem viðkom myndlist, þess vegna var ég rétt nýkomin til landsins farin að skreyta Laugardalshöllina, rétt eins og um vorið áður en ég fór til Englands og við í Herranótt höfðum Háskólabíó til umráða vikum saman (fram að bíósýningum dag hvern). Ég vann í leikmyndinni og var meira að segja dregin í að sminka aukaleikara fyrir sýningar. Lærði textann í Lýsiströtu næstum utanbókar, þótt ég væri ekki (og vildi ekki vera) í hópi leikaranna. 

Í einu orði sagt, MR var ævintýraheimur okkar ótal margra sem vorum í námi þar á þessum árum. Þótt hálfa árið mitt í Englandi hafi verið mun lærdómsríkara en árin þrjú og hálft í menntó, þá var bara svoooo gaman að vera menntaskólanemi sem þurfti enga ábyrgð að taka (nema að ná prófum á milli ára).  

Þegar sólin sest í jökulinn og önnur sólarlög

Tvisvar á hverju ári bíðum við Álftnesingar spenntir eftir að sjá sólina setjast í Snæfellsjökul. Ekki efa ég að þetta sé tilhlökkunarefni fleira fólks á Suðvesturlandi. Við þykjumst samt eiga sérlega mikið í þessum viðburði, þar sem einstakt útsýni er af nesinu til jökulsins, ef skyggni leyfir. Það er auðvelt fyrir mig að muna hvenær ég á að eltast við þennan viðburð. Að vori kringum afmæli dóttur minnar og síðsumars nálægt afmæli eiginmannsins.Þetta árið hef ég ekki gripið augnablikið, hvort sem skýjafari var um að kenna eða öðru, en meðfylgjandi mynd er frá nýliðnu ári eða því næsta á undan. 

Það er ekki þar með sagt að við njótum ekki sérlega fallegs sólseturs alla jafna. Síminn minn finnur 1136 slíkar myndir í svipinn og flestar eru einmitt útsýnið af Álftanesi. Í gær var eitt slíkt kvöld og ,,ófært" heim vegna fegurðar, nokkur myndatökustopp áður en ég komst í áfangastað, heim. 

Búin að ákveða hvað ég ætla að gera þegar ég verð stór

Það eina sem ég hef engan húmor fyrir og tek gríðarlega alvarlega, af því sem ég hef fengist við, er myndlistin. Hún er ekki hobbí, heldur lífið sjálft. Mundi til dæmis aldrei spyrja heittrúaða manneskju hvort það væri nú ekki gaman að hafa trúna sem hobbí. Legg þetta svona á vissan hátt að jöfnu. Samt hef ég bæði valið að verða ekki myndlistarkona (þá var ég 22 ára) og jafnframt sinnt þessari köllun af miklum móð og talsverðri elju. 

Þetta merkir sannarlega ekki að ég sinni ekki öðru af mikilli ánægju. Flest störf sem ég hef fengist við (meira að segja uppvask í þremur löndum) hafa verið mjög skemmtileg. Seinustu tvo áratugina hef ég verið í ýmsum hlutverkum í hugbúnaðargerð og nýt þess í botn, einkum félagsskaparins við þá vinnufélaga mína sem ég get flokkað sem sam-nörda. Datt inn í pólitík um hríð og fannst ég gera gagn. Skriftir hafa alltaf verið mín ástríða, hvort sem er umfjöllum um þing meltingarlækna, snobb, Grýlurnar eða sögu Álftaness. Glæpasagnaskrif seinustu ára (tvær bækur og ein gáta í glæpa-appi komnar út nú þegar) eru nákvæmlega það sem mig dreymdi um að gera þegar ég færi á eftirlaun, sem ég gerði um stund og mun gera aftur. EN - nú er ég búin að ákveða hvað ég ætla að gera þegar ég verð stór. Taka til baka ákvörðunina sem ég tók þegar ég var 22 ára og gerast myndlistarkona. 

Eitt skrefið á þeirri leið er að ég er að byrja að setja myndirnar mínar í vefgalleri Apollo Art og líst mjög vel á þann vettvang. Eldri málverk og nýrri myndir, aðallega vatnslitir, í bland, nú þegar eru sex myndir komnar inn og undir lok mánaðarins verða þær orðnar 14. Það fer svo eftir undirtektum hvort ég bæti við myndum og þá hvers konar. Lífsverkið fram til þessa er æði stórt og bætist hratt við. Fleiri nýlegar vatnslitamyndir byrja að koma inn í lok vikunnar og enn fleiri fyrir mánaðarmótin. Svo eftir enn eina einkasýningu í nóvember set ég ef til vill eitthvað óselt af þeirri sýningu inn. Allt fer þetta eftir áhuga þeirra sem skoða, en á þessum vef er fjöldi góðra verka og ég bæði í góðum félagsskap og harðri samkeppni. Það er bara gott. 

https://apolloart.is/collections/anna-olafsdottir-bjornsson

Heimsins eðlilegustu kúvendingar og alvöru áhrifavaldar

Man það svo vel þegar ég heyrði á unglingsárum sagt frá því með samblandi af furðu og lotingu að einn af forvígismönnum Náttúrulækningafélagsins, Björn L. Jónsson, hefði kúvent og hætt að vera veðurfræðingur og farið í læknisfræði um fimmtugt og lokið því námi samhliða vinnu á sex árum. Þetta var um það leyti sem ég fæddist og á fyrstu æviárunum. Gerbreyting hefur orðið á bæði náms- og starfsframboði og hugsunarhætti. Það vekur ekki lengur furðu þótt einhverjar kúvendingar verði á starfsferli fólks og lífsstefnu, eða hvað? Man reyndar eftir, en síðan eru einhverjir áratugir, að það þótti í frásögur færandi að þeir Kristinn Sigmundsson menntaskólakennari og Kristján Jóhannsson plötusmiður og díselstillingamaður ákváðu að helga sig listinni og gerast óperusöngvarar á fullorðinsárum.

Ég á vini sem hafa söðlað um og farið út á nýjar brautir á miðri ævi og endrum og sinnum les ég viðtöl við fólk sem hefur gert það sama svo það þykir frásagnarvert. Mín kúvending á miðjum aldri, þegar ég hvarf að mestu frá blaðamennsku og sagnfræðiskrifum í heim hugbúnaðargerðar (og til þess þarf miðaldra kona að lágmarki mastersgráðu til að gera sig gildandi) er greinilega líka nógu dramatísk til að vekja nokkra athygli. Það er ekki eini viðsnúningurinn í mínum starfsferli um ævina, en engum þykir óvenjulegt ef fólk ,,lendir í" pólitík um lengri eða skemmri tíma eða reynir að þóknast myndlistargyðjunni samhliða öðrum störfum. Þar er ég bara ein af mörgum. 

Kem ég þá að alvöru áhrifavöldum, kennurunum sem við kynnumst á lífsleiðinni, ég hef áður fjallað um hvað ég tel þá hafa sannari áhrif í tilveru fólks en þau sem helga líf sitt hárgeli og öðru sem ég upplifi sem hégóma, eflaust í fordild minni. 

Í barnaskóla var ég í Sigríðarbekk og hún lagði gríðarlega áherslu á íslenskukennslu en var líka ágætur stærðfræðikennari (myndin af Sigríði með bekkinn sinn er reyndar frá því áður en ég fæddist, en Sigríður er þetta, ögn yngri en þegar hún kenndi okkur).

Í Hagaskóla hafði ég ólíka en góða íslenskukennara, annan sem barði í okkur stafsetningarreglur, lét okkur þylja aftur og aftur: Hinn góði maður, maðurinn, tvö n, hinn góði maður o.s.frv. en í landsprófi var áherslan hjá Finni Torfa að kenna okkur að meta skáldskap og tjá okkur, veganesti sem ég met mikils. En við höfðum líka afburða stærðfræðikennara þar, Harald Steinþórsson og ómetanlegan teiknikennara, hann Guðmund Magnússon. Til þessa fólks get ég rakið flest það sem ég hef tekið mér fyrir hendur um ævina. Hef sannarlega ekki gleymt öllum hinum áhrifavöldunum (kennurunum) í lífi mínu. Og auðvitað nýt ég þess að hafa átt móður sem var frábær myndlistarkennari, föður sem var gangandi alfræðiorðabók, fóstra sem bæði elskaði íslenska tungu og var vel fróður um hana og stjúpmóður sem iðkaði bæði myndlist og tónlist svo unun var að fylgjast með. 

Og enn sækist ég eftir að komast í tæri við slíka áhrifavalda. Eftirminnilegir vinnufélagar í öllu mínu brölti á starfsævinni hafa jafnframt haft gríðarleg áhrif á mig, enda á ég og hef átt marga góða. Og eins og flest annað myndlistarfólk sækist ég eftir að komast í nám hjá þeim allra bestu á mínu sviði og alltaf jafn lukkuleg þegar það tekst, sem er furðu oft (greip tvo þeirra á sömu mynd frá í fyrra). Efast um að meiri símenntun eigi sér stað í mörgum fögum eins og gerist í listum, en þar miða ég við þau starfssvið sem ég hef komið nálægt. Held að við séum flest í mínum myndlistarhópum að skipuleggja kynni við næstu (alvöru) áhrifavaldana í tilverunni. 

Ár útimálunar

Árið bara rétt liðlega hálfnað og mér telst til að ég hafi málað að minnsta kosti eitthvað á þriðja tug vatnslitamynda útivið þetta árið. Held að það sé persónulegt met. Útimálun er allt annað dæmi en að mála uppúr sér, fantasíur, minningar og svoleiðis eða styðjast við ljósmyndir (ekki mála eftir þeim, heldur nýta þær til að skapa eitthvað allt annað). Það á þó við um útimálun eins og aðra vatnslitun að markmiðið er ekki endurgerð þess veruleika sem við sjáum, heldur túlkun og svo er allt leyfilegt, viðbætur, tilfærslur og fjarstæðukenndustu hagræðingar.

Stundum þarf að grípa augnablikið og vinna hratt, aðrar myndir er hægt að kljást við svo klukkustundum skiptir, ef veður leyfir. Þeir hörðustu, til dæmis tveir vinir mínir fyrir norðan, láta veður ekki á sig bíta og mála úti árið um kring. Ég í mesta lagi dáist að seiglunni en öfunda þá ekki af lífsstílnum. 

Forsjárlaust kapp

Mér skilst að kapp sé best með forsjá. Grunar samt að lesendur þekki forsjárlaust kapp, þegar við æðum áfram langt umfram áætlun og stundum líka getu. Er svolítið veik fyrir því þegar það hendir, sem er svosem ekkert voðalega oft, svo framarlega sem það kemur ekki í bakið á mér - og hér á ég við það í bókstaflegri merkingu, bakið er veiki hlekkurinn þegar ég er eitthvað að djöflast. Hvort sem þið eruð að ofgera ykkur í fjallgöngum, eins og sumir vinir mínir, ekki ég, eftir að ég lét undan blessaðri lofthræðslunni, eða bara að taka tarnir í einhverju allt öðru, eins og mér hættir til að gera, kappið keyrir okkur oft hæfilega langt áfram.

Fáránlega langar og harðar tarnir hafa oft skilað skemmtilegri útkomu þegar ég hef verið að glíma við verkefni í myndlist, en það má líka virkja keppnisskapið í hversdagslegri iðkun og í þeirri stöðu er ég þessa dagana. Finn að mér hleypur kapp í kinn þegar ég er komin á gott skrið og það skilar alltaf einhverju góðu. Sumum finnst mest gaman að keppa við aðra, mér dugar að keppa við sjálfa mig. Stundum vantar þá agnarögn upp á að vera forsjál, en það gerir ekkert til. Langtímamarkmiðið er alltaf þekkt og að því má vinna og helst fara framúr. 

Held ég geti þakkað Georgi bróður mínum það að ég fór að kannast við að hafa keppnisskap og þora að spila á það (og sjálfa mig í leiðinni). Í því undantekningartilfelli snerist það um að vinna einhverja aðra en sjálfa mig, það er að segja hann, í skvassi meira að segja. ,,Þú vilt bara tapa," sagði hann stríðnislega og meira þurfti ekki og mér fór hratt fram í íþróttinni á kappinu einu saman. Það hefði líklega farið illa ef ég hefði ekki á kapplausa tímabilinu lært sitt af hverju í tækninni og sótt mér kennslu í skvassi. Í því tilfelli smá forsjá, en það vissi ég ekki þegar ég var að læra. Spurning hvort forsjá án kapps sé algeng, spyr sú sem ekki veit. 

 

Forgangsröðunin

Lærði snemma að forgangsraða, enda oft(ast) með mörg járn í eldinum. Lengst af dugði mér að ákveða forgang vor og haust, en í augnablikinu er ég með harða forgangsröðun fyrir tæpt sex vikna tímabil. Tók nokkra sumarfrísdaga í upphafi tímabilsins og tók eina vinnustofurispu í Amsterdam með Alvaro Castagnet og heimsótti soninn í leiðinni. Í beinu framhaldi af því launalaust leyfi í mánuð til að grynna aðeins á allt of stóru bókasafni, fötum, garni og fleiru sem gjarnan mátti saxa á. Stórgripirnir (úr sér gengin húsgögn og þess háttar) bíða annarra en mín. Forgangsröðunin er skýr, þetta er aðalverkefnið, þegar vel gengur vinn ég mér inn tímakorn fyrir myndlistina og er meðal annars í fyrsta sinn að kanna möguleika á að vera með í vef-galleríi. 

En ekki síst snýst þetta um að ákveða hvað er EKKI í forgangi núna. Þótt mig gruni að bakið á mér sé farið að þola golfiðkun á nýjan leik, þá bíð ég með svoleiðis lúxus fram yfir ,,fríið" og sé þá til hvort veður, bak og vinna leyfir einhverjar heimsóknir á golfvöllinn. Er líka spurð af og til hvort það sé ekki von á næstu glæpasögunni minni, svarið er já, en þessi tími núna er ekki sá rétti til að vinda mér í að smella henni saman eftir að ég komst að því að ég ætla að bæta nýju tvisti inn í þann dans og bókin sem var 80% tilbúin fyrir rúmu ári er núna í hæsta lagi 70% klár núna. Í bríarí sagði ég samt um daginn að ég hefði ætlað mér að skrifa svona 50 glæpasögur þegar ég kæmist á eftirlaun, en í augnablikinu er ég ekki á eftirlaunum. Lék mér að því í framhaldi af þessari gáleysislegu yfirlýsingu að setja á enn eitt google docs skjalið heiti býsna margra af þessum 50 bókum og plott fylgdi sumum. Aldrei að segja aldrei! 

Óvissuþættir eins og jarðskjálftar, eldgos, lokun Álftaneskaffis og einmuna blíða hafa verið snarlega skrifaðir inn í handritið: ,,Forgangsröðunin". Mikið verið flokkað útivið og sumarbústaður nýttur vel, bæði fyrir skjálftaflóttakonu, hafurtask og vatnslitagræjur. Forgangsröðunin hefur haldið og þannig gengur þetta allt. Gulræturnar við enda tímabilsins eru spennandi verkefni í vinnunni þar til ég fer næst á eftirlaun og frítímar sem ég mun samviskulaust verja á kaffihúsum og golfvöllum eftir því til hvors viðrar betur.

Eitt hefur alltaf verið tekið út fyrir þennan forgangsröðunarsviga og fengið þann tíma sem þörf krefur, það er fjölskyldan og jafnvel hefur gefist tími til að verja smá tíma með vinum endrum og sinnum. Þannig gengur þetta upp, eða mér sýnist að það muni gera það. 

 

Ljúfsárt að kveðja Álftaneskaffi

Í dag fórum við systur mínar og dóttir í síðasta sinn á Álftaneskaffi, því verður endanlega lokað eftir einn og hálfan tíma. Hanna mín hafði pantað borð í sínu nafni og þegar ég komst í biðröðinni góðu (allir vildu koma hingað seinasta daginn) sagði Sigrún vert að borðið okkar væri tilbúið, ,,where everybody knows your name" var sagt í frekar vinsælli sjónvarpsseríu. Stemningin var ljúfsár, margar góðar minningar frá seinustu átta árum og Álftnesingar og ættleiddir Álftnesingar, vinir Álftaneskaffis, fjölmenntu. Við sátum úti um stund en síðan við borðið okkar, úti var kona að taka við stórum stafla af pítsum, ekki af því von væri á mörgum gestum, heldur til að eiga næstu daga og síðan í frysti þar til hún fyndi einhvern sem kæmist í hálfkvisti við snillingana Skúla og Sigrúnu. Nína fékk síðasta súrdeigsbrauðið, ég uppáhaldssalatið mitt í kassa til að taka með, snúðarnir voru borðaðir beint úr ofninum og þó var vitað að Skúli hefði mætt eldsnemma til að mæta eftirspurninni sem var fyrirsjáanleg. 

Hef ekki tölu á því hversu marga vini mína og ættingja ég hef dregið á Álftaneskaffi á þessum árum. Gönguhópa, sundgrúppur, elsku bekkjarsystkinin mín sem nú hafa þegar haldið uppá 50 ára stúdentsafmælið, hér hitti ég Rósu mína í síðasta skiptið nú nýverið og svo ótal marga fleiri hef ég hitt og notið stunda með á þessu einstaka kaffihúsi. Og svo auðvitað hana Gurrí sem er að mínu mati og margra annarra okkar helsti kaffisérfræðingur. Vatnslitamyndin við þessa færslu er af henni frá því fyrir þremur árum, en við höfum stundum hist hér, stundum með Hildu systur hennar en oftar einar. Hinar myndirnar eru frá í dag af þreyttum Skúla og Sigrúnu, hafi þau þökk fyrir þrautseigjuna og njóti vonandi vel þess að fá að hvíla sig eftir þessa törn sem bæði hefur staðið í átta ár og líka og einkum þó í dag, þegar við kveðjum. Spjallað var venju fremur mikið milli borða, sem þó er alsiða á Álftaneskaffi, tregablandnar ástar- og saknaðarkveðjur heyrðust úr hverju horni.

 

Játa það alveg að ég felldi tár þegar ég fór, en við Nína systir, erkikaffihúsafélagi minn, erum lausnarmiðaðar og munum nú færa okkur (aftur) á Súfistann, bókakaffið í Hafnarfirði og Te og kaffi í Garðabæ, sem hefur opið frameftir alla virka daga. Álftaneskaffi hefur runnið sitt skeið og skilur eftir ótal yndislegar minningar, lifi góð kaffihús!