Hvers vegna fer ég ekki oftar í leikhús?

Góðu fréttirnar fyrst, þegar ég fer í leikhús hef ég nánast alltaf verið ljónheppin með sýningarnar sem ég sé. Sumar hreinlega ómetanlegar, Rómeó og Júlía hjá Vesturporti og lítil sæt leiksýning með Maggie Smith sem plastpokakonu standa uppúr á seinustu árum og ef ég ætti að telja upp allt sem ég hef séð í leikhúsi og hefur haft varanleg áhrif á mig, þá yrði það langur (en skemmtilegur) listi. Kannski tímabært að fara að taka hann saman og skiptast á dæmum hér í bloggheimum. Vondu fréttirnar: Hef misst af nokkrum sýningum sem er eiginlega óafsakanlegt að hafa klúðrað. Hins vegar verð ég áreiðanlega aldrei ,,fastur frumsýningargestur" neins staðar. Ástæðan er sú að ég tek virklega nærri mér þegar ég sé vondar leiksýningar. Sem betur fer hefur það ekki gerst oft, samanber fyrstu setninguna í þessum bloggpistli.

En í gærkvöldi fór ég sem sagt í leikhúsið og sé ekki eftir því. Fékk spontant tölvupóst frá Nínu systur fyrir rúmum mánuði um hvort ég vildi ekki koma á sýningu sem ég vissi þá ekkert um. Þekki nef Nínu fyrir góðum sýningum svo ég sagði auðvitað bara já. Þetta var leikritið Kommúnan sem Vesturport sýnir í Borgarleikhúsinu með stjörnuleikurum, innlendum og erlendum. Nú er ég ekki búin að sjá myndina Tilsammans, eftir Moodyson, (mun bæta úr því) sem leikritið er byggt á, en á stöku stað fannst mér sænski þefurinn af íslensku gerðinni aðeins of mikill, allar reglurnar og að bresta í söng í tíma og ótíma - hmm, sannfærir ekki mitt íslenska hjarta, og þó, man eftir einum hópi sem tengdist mínum menntaskólaárum sem hefur sennilega farið svona að.

En það var mikill húmor og ágætis írónía í sýningunni, uppsetningin alveg frábær og hlutur leikaranna gerði sýninguna svo skemmtilega sem raun bar vitni. Árni Pétur fór á kostum, enda kunnáttumaður í þeim heimi sem um var fjallað og í rauninni var hvergi misfellu að finna í frammistöðu leikaranna, einfaldlega rosalega trúverðug öll saman. Ólafur Darri og Sara Dögg sem túlkuðu systkinin voru með góðar rullur og unnu vel úr þeim og Gael Garcia Bernal var frábær. Eiginlega þarf ég að halda áfram, því þau voru öll svo flott. Kommúnistinn kannski aðeins yfir strikið í klissjunum, en þessi karakter er eflaust til, og vel leikinn, lesbían Anna var líka flott, og dekurdúkkan alveg óborganleg. Fulli eiginmaðurinn átti bestu sprettina í glasi og krakkarnir komumst vel í gegnum sýninguna líka. Það var ekki dautt augnablik í sýningunni, svo ég segi bara: Ef þið komist á þessa sýningu þá mun ykkur varla leiðast. Aldursdreifing áhorfenda var skemmtileg, slatti á mínum aldri, sem sagt kommúnutímaaldrinum, slatti af eldra fólki sem undraði mig svolítið (duldir fordómar eða kannski voru þessi ,,eldri" allir á mínum aldri líka ;-) og svo fullt af fólki á þeim aldri að eiga foreldra eða tengdaforelda á þessum kommúnutímaaldri. Fékk reyndar fína reynslusögu af einni þeirra í hléinu, en það er önnur saga. 

Athugasemdir

[Jenný Anna Baldursdóttir, 15.3.2008 kl. 14:19]

Ég er búin að vera að missa úr sýningar en sá yndislega sýningu í London í janúar sem ég lifi enn á, með Charles Dance og Janie Dee.  Shadowlands. 

Dríf mig á þessa.

[Kristján Kristjánsson, 15.3.2008 kl. 14:22]

Búinn að sjá þessa sýningu og fannst hún frábær

[Anna Ólafsdóttir Björnsson, 15.3.2008 kl. 14:24]

Jenný, ég er nefnilega duglegri að fara á sýningar í London en hér heima. Það eru reyndar alltaf mjög fínar sýningar, en margt sem er sýnt hér heima er bara í hæsta gæðaflokki líka. Við Kristján getum alla vega verið sammála um Kommúnuna.