Guernica og dilkadráttur

Ferðalögin mín í seinni tíð eru orðin meira og minna myndlistartengd, og hafa lengst af verið það, sé ég þegar ég lít yfir fyrri ferðir. Pílagrímsferð á slóðir hellamálverka, langþráður masterclass í vatnslitum, svo ég nefni það elsta sem kemur í hugann og eitt af því nýjasta. 

Hef bara einu sinni komið til Madrid og þá var ég sjö ára, stoppaði þar einn dag í háhitabylgju, fékk kannski snert af sólsting og sá spánska dansa. Árið var 1959. Löngu kominn tími á aðra ferð, og nú skal Guernica skoðuð. Ég hef alltaf verið svolítið skeptísk á það að alltaf sé nauðsynlegt að sjá frummyndirnar, man vonbrigðin þegar ég sá Monu Lisu í fyrra skiptið, þá líka sjö ára, fannst hún lítil og röðin löng. En svo tókst Ara, einhvern tíma á þessari öld, að lokka mig að myndinni er við áttum leið um París og ég féll í stafi. 

Vatnaliljur Monets voru miklu stærra verk en ég hélt þegar ég sá þær 1991 og ég var yfirkomin af áhrifunum. Sömuleiðis var ég yfirkomin af hrifingu að ,,ganga inn í" verk eftir Corneliu Parker í haust í Tate Britain. Var þá á leið í Tate Modern að sjá draumasýningu á verkum Yayoi Kusama, verð aldrei söm. Ég gæti rifjað upp ótal svona dæmi. En um leið er gamall anarkisti í mér að bylta sér svolítið. Almennt pirrar dilkadráttur mig, en það á ekki við þegar ég sé það sem mér finnst góð myndlist eða vond myndlist. Í þá dilka má greinilega draga, eða hvað? Sá skúlptúr um daginn sem má annað hvort sjá sem útúrsnúning eða hyllingu á Guernica. Í litlum garði aftan við verslunarmiðstöð í Fuerteventura (sjá seinasta blogg). Og mér fannst hún flott, en eflaust fussa einhverjir yfir svona vanhelgun á alvöru-verkinu. 

Fussarar heimsins eru margir og fáir hæfileikaríkari í að draga í dilka. Hér með hef ég dregið þá í óþolandi-dilkinn minn. Óvíða er annar eins dilkadráttur og einmitt kringum listir. Skemmti mér yfir að hneyksla bandaríska(r) vinkonu(r) stóru systur og segja frá hrifingu minni á rómantískum gamanmyndum! Þar er ekki átt við Angst isst dem Seele auf, eftir Fassbinder, sem ég tel eina slíka. 

Um daginn var ég, sem eitt sinn var grænmetisæta (svo langt síðan að ekki voru til fínni orð fyrir svoleiðis lagað en þetta) dregin í dilk. Bendi á hversu vel orðalagið passar. Ætlaði að finna mér gott kaffihús í stuttu göngufæri meðan bíllinn minn færi í tölvuyfirlestur. Fann eitt spennandi, en æ-i nei, það var fyrir aðra dilka en mig. Ekki sjans að fá latté með kúamjólk þar. Mér fannst ég svo hræðilega óvelkomin að það var eiginlega átakanlegt. Ekki minn dilkur. Það er skárra í hina áttina, eins og þegar við Ari minn fórum á þorrablót árið þegar við vorum bæði grænmetisætur! 

Þegar ég var 22 ára, 1974, dró ég mig sjálfa í dilk. Ég ætlaði alls ekki að verða myndlistarkona, þótt ég hefði varið nær tveimur vetrum í fullt nám í Myndlista- og handíðaskólanum. Sagnfræðingur ætlaði ég að verða og varð, en endaði sem tölvunarfræðingur, sem hefur verið aðalstarfið í tvo áratugi. Slapp ég undan því að verða myndlistarkona? Ónei, ekki aldeilis. Þegar ég kíki á Guernicu eftir um það bil mánuð verð ég á leið að taka þátt í minni fyrstu alþjóðlegu vatnslitasýningu í Córdoba. Einhver anarkisti hefur greinilega verið að dunda sér við að opna öll hlið milli allra dilka í minni rétt.