14-2

Þegar danskar kosningar eru í fréttum (og vinstri sveifla loks að eiga sér stað) þá hvarflar hugurinn að Danmörku og dönskum hversdags- og furðuheimum. Danska blóðið mitt fer að ólga, þótt ég kannist ekki sérlega mikið við það, lít á dönsku t.d. sem erfðagalla en ekki tungumál, mál sem þó jaðrara við að ég geti talað að gagni.

Samt er svo margt, ef að er gáð, sem er alveg einstakt við Dani og Danmörku: Land, þar sem hægri flokkur heitir Venstre og miðflokkurinn Radikale Venstre, hvað segir maður um það? Þar sem bærinn ,,Næstved" er til. Fátt er flottara en Svantes lykkliga dag, ,,om lidt er kaffen klar" og gruk Piet Hein eru ,,dejlig" ef eitthvað er það. Samt finnst mér Danir stundum hryssingslegir, hrokafullir (arfur nýlenduherra) og síreykjandi og sjaldan eins ljúfir og af er látið (nema Sússa frænka). Aldrei skilgreint mig sem sérstakan Dana-vin en hins vegar full aðdáunar á Bretum, þótt ég eigi yndislegar danskar vinkonur (Helle og Helle) en frómt frá sagt ekki lengur neinar enskar, sem ég man eftir. Ótal skemmtilegar stundir í Kaupmannahöfn, frá því að ég var sjö ára, fimmtán ára og fullorðinsárum, samt er það London sem alltaf togar.

Ætli þetta sé eitthvert 14-2 syndrome (heilkenni)?