Fimm og hálf klukkustund of stuttur tími fyrir ferð til Fabriano á Ítalíu

Í vor skrapp ég í dagsferð frá Bologna til Fabriano á Ítalíu. Þetta var bráðskemmtileg rútuferð um fallegar slóðir, bæði meðfram austurströnd Ítalíu og gegnum fjallahéruð, um þriggja stunda ferð hvora leið. Smá tafir í upphafi merktu að dvölin í borginni var aðeins fimm og hálfur tími og dagskráin þétt. Við ferðalangarnir vorum öll stödd í Bologna vegna stórrar alþjóðlegrar vatnslitasýningar sem við flest tókum þátt í. Dagskráin fyrir sýnendur, námskeið, sýnikennsla ýmissa listamanna og fleira fór að mestu fram í Bologna, en sýningin sjálf var á tveimur stöðum í Fabriano og þar gafst okkur líka kostur á að skoða og prófa sjálf pappírsgerð. Um leið og ég kom í þessa fallegu, 30.000 manna fjallaborg, var mér ljóst að hér væru einstök tækifæri til að þjálfa sig í útimálum (plein air, eins og það er kallað á vatnslitsku og öðrum listamállýskum). Gamli bærinn bauð upp á einstök mótív, en eftir pappírsgerðina, smá kaffipásu og að skoða sýningarnar stóru komst ég að raun um að ég hefði aðeins 10 mínútur til að reyna að fanga eitt mótív, sem ég gerði í litla vatnslitablokk á aðaltorginu (þar sem sumir úr hópnum höfðu fórnað einhverju úr dagskránni til að ná sér í aukakorter til málunar). Hugmyndin blundaði í mér, hingað verð ég að komast aftur og gefa mér tíma til að mála. 

(Myndirnar sjást í meiri gæðum ef smellt er á þær).

Mér var ljóst að Fabriano er þekkt fyrir pappírsgerð og gladdist yfir að hafa fengið smá tækifæri til að prófa handtökin við hana. Einnig að borgin er Handverks- og alþýðulistaborg UNESCO. En þó aðallega að hún er ævintýralega falleg. Svo var það af einstaklega heppilegri rælni að ég sá að Facebook-vinkona mín úr covid-fjarvinnu-vatnslitahópi á WhatsApp hafði birt áskorun til okkar vatnslitafélaga sinna út um allan heim að mæta á Vatnslita-tvíæring í Fabriano. Þetta var á fyrstu dögum yfirstandandi júlímánaðar og hún hvatti okkur til að vera mætt 12. júlí. Ég var mætt að kvöldi 9. júlí. Eins og gefur að skilja var ekkert einfalt að finna réttu flugferðirnar né bóka gistingu, alla vega ekki fyrir konu eins og mig sem sjaldan hefur geð í sér til að bóka slíkt á allt of dýru verði. Ferðaðist ákaflega létt til Fabriano, enda leiðin þangað um Róm og svo þrjár kvöldlestir. Ákvað að taka með mér uppáhaldspensla en kaupa liti og bakka á staðnum (eftir smá skilaboðasamskipti við listavöruverslun staðarins). Þakkaði mínum sæla þegar ég sá að engan leigubíl var að hafa á brautarstöðunni upp úr miðnætti, né svör við síma/skilaboðum. Undirsætistaskan mín rúllaði með mér um sléttar gangstéttar fyrsta spölinn, bakpokinn var tekinn upp úr henni til að létta töskuna, svo ég gæti auðveldlega haldið á henni þar sem ósléttar, steinlagðar götur tóku við og buðu varla upp á neitt slíkt rúllerí. Fabriano var gullfalleg í kvöldbirtunni og hálftíma göngutúr bara hressandi og mikið til niður í móti í þessum hæðótta bæ. 

Margir óvissuþættir eins og eðlilegt var þegar lagt er í svona ferð í skyndingu. Sýningarnar fimm með nokkrum hundruðum vatnslitaverka, átti strangt til tekið að opna á laugardagskvöldi kl. 19, en síðasta lestin til Rómar fór 20:52. Hana varð ég að bóka þar sem morgunlestirnar fóru of seint fyrir flugið mitt. Auk þess var nákvæmlega enga gistingu að hafa í Fabriano einmitt þessar tvær nætur, laugardags- og sunnudags, væntanlega vegna tvíæringsins. Þessar fjórar nætur sem ég gisti í bænum þurfti ég bara að færa mig einu sinni milli gististaða, sem var út af fyrir sig bara gott. En skemmst er frá því að segja að sýningarnar voru tilbúnar degi fyrir formlega opnun og ég fékk að skoða þær allar í miklum rólegheitum og var meira að segja tekið nokkuð persónulega vel, því sú sem setti upp sýninguna stóru sem ég tók þátt í fyrr á árinu, mundi eftir hlut okkar Íslendinganna á sýningunni og af því mín mynd skar sig svolítið frá hinum, þá mundi hún meira að segja eftir henni. 

Farbriano-dvölin var dásamleg, ný mótív á hverju horni í gamla bænum, gul veðurviðvörun (vegna hita) plagaði mig engan veginn og ég náði að mála allmargar myndir á staðnum, rissa upp fleiri og grunna eina. Ein fór í ruslið, eins og gengur. Þetta var dásamlegur tími í stórbrotnu umhverfi og allt gekk eins og í sögu. Dönsku vatnslitafulltrúarnir höfðu sagt mér hvar besta kaffið í bænum væri að finna, í fyrri ferðinni, og það voru góðar upplýsingar. Seinni myndasyrpan sýnir svipmyndir úr þessari ferð, en ég hvet ykkur til að finna fleiri upplýsingar um þessa yndislegu smáborg með smá flettingum á netinu. Um sýningarnar (fimm talsins) á þessum vatnslitatvíæringi má nánar lesa hér: https://www.facebook.com/FabrianoWatercolour  

Rétt er að geta þess að sýningarnar fimm standa út septembermánuð og þær eru svo sannarlega skoðunarinnar virði.