Saklausi smyglarinn - 2. hluti flugvallaævintýra

Lofaði víst að halda áfram með flugvallaævintýrin mín þegar ég setti fyrsta ævintýrið (nýlegt) í loftið. Nú er komið að því að segja frá því hvernig er hægt að vera sárasaklaus smyglari sem tollurinn tekur.

Held þetta hafi byrjað þegar ég fór með krakkana mína til Sikileyjar þegar þau voru þriggja og fimm ára. Við höfðum farið í skemmtilega fjallaferð til þorpa í hlíðum Etnu ásamt fleiri Íslendingum og allir höfðu annað hvort keypt sér flösku af möndlulíkjör eða, það sem mér finnst sennilegra, verið gefin ein slík. Mér finnst alla vega ólíklegt að ég hefi keypt eina svoleiðis, nema ef ég hefði verið svona yfirkomin af kurteisi og ekki kunnað við annað. Þetta var eina ferðalagið mitt ein míns liðs með ungu börnin okkar, var í skyldufríi vegna leikskólalokunar og veðrið hér heima ömurlegt, spáin ekkert betri. Ákvað að ferðast aldrei aftur ein með ung börn, sama hversu þæg þau voru. Svo þegar við komum gríðarlega þreytuleg eftir alllangt flug að tollhliðinu, sé ég ekki að á hillu fyrir ofan tollarana eru áreiðanlega eitthvað á annað tug af flöskum, í fallegri röð, með möndlulíkjör! Ég var auðvitað með eina flösku enn, en tollararnir sáu aumur á þessari meintu einstæðu móður með börnin og hleyptu okkur í gegn, með flöskuna. Það hefði samt verið gaman ef þeir hefðu gómað mig og fundið flöskuna, það var nefnilega eina áfengið sem ég tók gegnum tollinn þetta síðkvöld og því í fullum rétti að flytja þennan dísæta (og frekar vonda) líkjör til Íslands. 

Nokkrum árum síðar vorum við Ari minn á ferð um Evrópu og á Ítalíu ákváðum við að eignast flösku af Sambuca, aðallega til að geta boðið upp á það með eða án flugna. Þessi tegund var sjaldséð á Íslandi þá. Við bjuggum rosalega vel um flöskuna svo anislyktin færi ekki í öll fötin okkar, áttum drjúga leið framundan þegar frá Ítalíu var komið og eins gott að passa flöskuna. Og við vorum svo sannarlega gripin, taskan gegnumlýst, Sambucað afhjúpað og það var kominn svolítið hróðugur svipur á annan tollarann þegar hinn sagði hrikalega vonsvikinn: Líttu í fríhafnarpokann þeirra! Þar var ekkert áfengi að finna og Sambuca fór til landsins og var mun vinsælla en möndlulíkjörinn sálugi. 

Er mjög sjaldan tekin úr röðinni þegar ég kem til landsins og fer gegnum tollinn. Eftir næstum mánaðardvöl hjá systur minni í Bandaríkjunum rétt eftir hrun var ég með óvenju mikinn farangur, hvað sem svo olli því, jú, ég var víst að klára að vinna handrit af Sandgerðissögu í þetta sinn. Og ég var tekin afsíðis. - Ertu með eitthvað dýrt með þér, spurði tollararnir? - Eh, ég keypti fölbláan silkijakka á son minn, það er líklega það dýrasta, sagði ég eftir smá umhugsun, svona til að bjóða upp á eitthvað. Ekki vakti það áhuga þeirra og ég stoppaði stutt hjá tollurunum í þetta sinn. Svo þegar ég var komin í gegn og heim og búin að láta fjölskylduna fá það sem ég hafði keypt handa henni, tók málið nýja stefnu. Ég lét soninn fá einhvern smápakka sem hann hafði fengið að senda til Nínu systur og ég tók að mér að taka með heim. Eitthvert illfáanlegt stykki í ljósmyndavél. - Lentir þú nokkuð í vandræðum með að koma þessu inn í landið? spurði sonur minn varlega. - Nei, hefði ég átt að gera það? Reyndar stoppuðu tollverðirnir mig. - Ja, þetta er svolítið dýrt stykki, sagði hann vandræðalega. Mér krossbrá þegar ég heyrði verðið, verðmætið eflaust ekki minna en sex fölbláir silkijakkar. En það bara vissi ég ekki og kannski er þetta eina raunverulega smyglsagan sem ég hef á samviskunni.