Næst þegar ég fer á eftirlaun ...

Heyrði eitt sinn dæmisögu af manni sem átti svo rosalega annríkt. Hann fór til viturs manns og bar upp vandamál sitt. - Fáðu þér kú, sagði sá vitri. Maðurinn gerði það, alltaf var jafn mikið að gera, svo hann fór aftur til vitra mannsins. - Fáðu þér 10 geitur! Maðurinn gerði það, en ekkert virkaði. Aftur reyndi hann. - Fáðu þér tvo uxa, sagði sá vitri. Enn hlýddi maðurinn og leitaði til þess vitra eftir nokkurn tíma. - Fáðu þér 40 kindur! 

Manninum var ekki skemmt. Hann hafði aldrei á ævi sinni haft jafn mikið að gera. Samt gaf hann vitra manninum eitt tækifæri enn til að hjálpa honum. - Seldu nú kúna, geiturnar, uxana og kindurnar, sagði sá vitri. - Og þá muntu hafa endalausan tíma. 

Mömmu fannst þessi saga reyndar bera vott um tillitsleysi gagnvart dýrunum. En allt um það, ég held að ég sé svolítið að feta í fótspor þessa manns. En þegar hún dóttir mín kom askvaðandi fyrir næstum tveimur árum, þegar ég var búin að vera á eftirlaunum í hartnær fjögur ár, var hún í rauninni í sömu sporum og vitri maðurinn, í annað sinn alla vega (í hitt skiptið kom hún mér uppá að hekla veðurteppi). Fann hvað önnum köfnu móður hennar vantaði. Fleiri verkefni. ,,Mamma, það er verið að auglýsa eftir þér," sagði hún og ég var komin í fulla vinnu eftir þrjár vikur. Ég er nokkuð viss um að næst þegar ég fer á eftirlaun mun ég hafa nóg af tíma, svona fyrst í stað alla vega.