Bókablogg á vitlausum tíma

Ekki svo að skilja að bókablogg sé nokkurn tíma á vitlausum tíma, allra síst núna rétt fyrir jólabókaflóðið. Þegar ég var nýútskrifuð úr bókmenntasögu, sem nú heitir bókmenntafræði, var ég með fastan bókmenntaþátt á ríkisútvarpinu og varð alltaf að fylgjast með öllu sem var að gerast, á réttum tíma, og fjalla um það. En stundum greip mig löngun til að fjalla um eitthvað allt annað en skyldan bauð mér og þá ... lét ég það bara eftir mér og enginn skammaðist. Þannig urðu til ýmsir skrýtnir þættir og líklega aðeins öðru vísi en þá (og nú) var algengast. Til dæmis komst ég upp með að fjalla um (þá) 16 ára gamla flipp-ljóðabók.

Nú nýt ég frelsis og ábyrgðarleysis og les það sem ég vil, þegar ég vil. Þess vegna er ég stundum að lesa eitthvað sem kom út í fyrra, eða fyrir langa-löngu. 

Vissulega hef ég lesið nýútkomnar bækur á þessu hausti. En líka gripið í eitthvað allt annað í leiðinni. Aðallega ljóð og spennusögur, spennandi ljóð og ljóðræna trylla. Nei, annars, ekkert svo háfleygt. Leyndarmál annarra, eftir Þórdísi Gísladóttur lofar góðu. Veit að bókin er ekki nýútkomin og veit ég átti að vera löngu búin að lesa þennan verðlaunahöfund. En það er engin dead-line í ljóðalestri, eftir því sem ég best veit. Ekki alveg búin að segja skilið við ljóðabækurnar hennar Kristínu Svövu Tómasdóttur heldur. Og á milli kemst fátt eitt að annað en spennusögur, Arnaldur lesinn, Óttar kominn í hús, ólesinn enn, en finnst hann yfirleitt góður og svo var ég að klára nýjasta Wallander krimmann hans Hennig Mankell og finnst hann sá besti, langbesti eiginlega.