Frá þessum kvenna-konum

,,Þið þessar kvenna-konur!" var það eina sem viðmælenda mínum datt í hug að segja við mig fyrir einum 25 árum þegar ég var í heilagri reiði að kanna orðróm um að ekki ætti að gefa frí smá dagspart í tilefni af mikilli kvennasmiðju sem haldin var á tíu ára afmæli kvennafrídagsins.

Þetta orð, sem átti ábyggilega að vera skammaryrði, fannst mér alltaf svo indælt og hef reynt mitt besta til að koma því í umferð. Ýmislegt hefur breyst en kveikjan að þessum vangaveltum nú er annars vegar væntanleg heimsókn danskrar konu sem telur að íslenskar konur séu þær frábærustu í heimi og hafi náð ótrúlegum árangri og hins vegar alls konar hugsanir sem hafa verið að flögra að mér frá því ég sat ráðstefnu tengslanets kvenna á Bifröst um daginn, gríðarlega góða ráðstefnu. Ég er auðvitað að hugsa, erum við búnar að ná svona miklum árangri eða ekki? Þekkt er virkni kvenna fyrir rússnesku byltinguna og í henni og hvernig þeim var svo ýtt til hliðar, eftir bankahrunið átti að gera allt öðru vísi en áður og kalla konur til, er það að ganga eftir á þann hátt sem við vildum? Þegar ég hlusta á Sigríði Benediktsdóttur og Evy Joly efast ég auðvitað ekki, en samt, ekki sofna á verðinum.

Og margt er enn tabú. Mér fannst að mörgu leyti fróðlegt að heyra í Sóleyju Tómasdóttur velta fyrir sér hvort við séum enn á flótta undan óþægilegustu umræðunni í kvenfrelsismálum og mannréttindum, umræðunni um vændiskaup, súlustað, mansal, nauðganir og allt það sem enn virðist umdeilt þótt það ætti ekki að vera umdeilanlegt. Hvort það er sú umræða sem pirrar fólk og skýrir ef til vill minna fylgi VG í Reykjavík en margir væntu? Ég er reyndar ein þeirra sem tel bæði Sóleyju og Þorleif frábæra VG-félaga og harðneita að vera dregin í VG-dilka (nema hvað ég er mjög stolt yfir því að tilheyra ósmalanlegum köttum), en ég varð mjög hugsi þegar Sóley varpaði þessu fram. Hugs, hugs, eins og hún Gurrí vinkona mín segir. Það er bara hollt að fara í hlutverk þessara kvenna-kvenna.