Við mótmælum öll (og getum ekki annað)

Það er ekki hægt annað en mæta á Austurvöll og halda áfram að mótmæla ástandinu sem verður alvarlega með hverjum degi. Í þetta sinn í fylgd með tveimur ættliðum sitt hvoru megin við mig, mömmu og Óla. Mér brá pínulítið í brún í dag þegar ég sá að tveir Evrópusambandsfánar voru á lofti, en verð að vera sjálfri mér samkvæm - viðurkenni að það er allt í lagi að við mótmælum öll á svolítið mismunandi forsendum - og ég hef ekki hikstað yfir rauðu (byltingar-) og svörtu (anarkista-) fánunum sem hafa verið á lofti, svo ég get ekkert sagt við því þótt sumir mótmælenda vilji inn í Evrópusambandið.

Íslenskir fánar líka á lofti eins og við er að búast, fjölskrúðugur hópur að vanda, pelsklædd kona með íslenska fánann í hönd eins og á 17. júní, vinnulúnir verkamenn við hlið hennar, gamlir vinnufélagar mínir héðan og þaðan, alls konar fólk sem er búið að fá nóg. Sætt viðtal í fréttunum við einn mann sem sagði svo einlæglega að allir væru farnir að mótmæla: Meira að segja ég! Minnir mig svolítið á hann Ólaf fóstra minn sem var manna staðfastastur í BHMR-verkfallinu um árið, hafði aldrei fyrr tekið þátt í verkfallsátökum og vildi ekki skipta sér af pólitík, hvorki verkalýðspólitík né annarri, en 67 ára gamall komst hann að raun um að hann gat ekki annað en tekið þátt, og þá af heilum hug.