Húmor í hálku og jólalitirnir!

Ótrúlegt hvað það er hægt að finna upp lygilega hála hálku! Ein(n) þarna uppi liggur undir grun, sé hann til. Og ef svo er, hvað vakir fyrir viðkomandi? Er fyndið að horfa á okkur stjálka eins og asna um flughálar gangstéttir og bílastæði? Ég veit reyndar að mitt göngulag er fyndið, reyni alltaf að láta sem ég sé bara svona íhugul þegar ég geng á 0,3 km hraða yfir flughálar lendur malbiksins í leit að grastó til að geta aðeins gefið í, upp í svona 2,6. Gleymi því ekki þegar ég stóð ein og yfirgefin í brattri malbiksbrekku og komst hvorki afturábak né áfram. Ekki alveg klædd í að renna mér á rassinum (sem allt stefndi þó hvort sem var í) þegar ljúfur vinnufélagi minn skrapp eftir mér, á blankskónum sínum! Og einhvern veginn komumst við í mötuneytið, sem var í næstu götu fyrir NEÐAN!

Sá fyrstu jólalitina á gamalli mynd á blogginu hennar Gurríar (gömum og himnesk Gleðibankamynd).  Mínir jólalitir eru nefnilega fjólublár, svartur, bleikur og blágrænn með smá silfri og gulli! Ef þetta þarfnast skýringar hjá ykkur rauðu, grænu og hvítu jólabörnum þá er hún eftirfarandi: Á tíma grænu krítartaflnanna var til siðs að teikna jólamynd á töfluna í skólastofunni fyrir jólin. Ég var svo lánsöm að fá að gera það, alltaf, fyrir minn bekk. Flest árin valdi ég einhver biblíutengd efni, ekki síst brá oft fyrir vitringunum frá Austurlöndum (sem ég hélt reyndar alltaf að hétu vitfirringarnir frá Austurlöndum, og dáðist að umburðarlyndi kristninnar). Ástæðan einföld, ég var afskaplega hrifin af fallegu fötunum á klæðum fólks á biblíumyndunum sem við fengum í sunnudagaskólanum í Neskirkju (og eflaust víðar ;-)

Eitthvað skárra en þessir eilífu jólasveinar og snjór (í líki snjókalla eða bara þungra þaka) alltaf með stöku grenitré. Þá sjaldan að ég var lokkuð til að teikna eitthvað annað en Jesú, Maríu og Jósef ásamt blessuðum vitringunum, þá tókst mér alltaf að koma stórum blásvörum himni fyrir þarna einhvers staðar, stjórnum og tungli.

Athugasemdir

[Linda litla, 28.11.2007 kl. 23:24]

Mér finnst þessi hálka ekkert grín, þetta er stóhættulegt. Ég stífna öll upp og er eins spítukall á skautum....

[Anna Ólafsdóttir Björnsson, 29.11.2007 kl. 00:38]

Ég er vissulega skelfingu lostin en eiginlega þannig að það er hrikalega fyndið. Alla vega á meðan maður kemur óbrotinn heim.