Ljóð

Rétt eins og tónlist þá eru ljóð oft mjög spennandi, ekki síst á þessum myrkasta hluta ársins. Þau eru auðvitað eins misjöfn og þau eru mörg, sum fyndin, önnur sorgleg, dularfull, einföld, óræð eða bara flott. Og á mismunandi tíma í tilverunni höfða ólík ljóð til mín. Í allmörg ár hef ég af og til tekið að mér að rölta með alls konar hópa um Álftanesið og segja þeim sitt lítið af hverju um sögu nessins. Þetta eru gönguhópar, vinnustaðahópar, saumaklúbbar og sveitungar mínir, skiptir ekki máli. Meðan ég var að skrifa sögu Álftaness, sem út kom fyrir 11 árum, þá leit ég á þetta sem hluta af kynningunni á bókinni, en svo fór ég að lenda í vandræðum með að sumir hóparnir vildu endilega borga eitthvað fyrir að viðra mig. Datt niður á snjallræði, sem ég hef notað síðan, að þiggja ljóðabækur af þeim sem vildu eitthvað greiða fyrir svona göngutúra. Lausn sem hentaði öllum, og ég hef eignast bækur sem ella hefðu kannski ekki ratað til mín. Eins og bókin hans Árna Ibsen, sem hópurinn hennar Stellu vinkonu minnar gaf mér. Síðasta ljóðabók Árna, og mjög sérstök.

Eitt sinn var það Steinunn Sigurðardóttir sem ég las upp til agna og við vinkonurnar töluðum saman í frösum úr henni, eins og ,,öll eru við skrímsli í sædýrasafni í Sviss" eða álíka. Jóhannes úr Kötlum á alltaf stað í tilverunni, ljóðið hans ,,Maður verður úti" er eitt flottasta ljóð sem ég hef lesið. Þórarinn Eldjárn er auðvitað sér á parti og í svefnrofunum einn morguninn heyrði ég líka ljóð eftir nýtt ljóðskáld, Kristínu að nafni, búin að finna bókina hennar í Bókatíðindum, og hana skal sko kaupa eftir próf, sagnfræðifyrirlestur og önnur verkefni sem ég verð að sinna fyrst. Þetta verða bókajól - eins og alltaf.