Úr sparifötunum í hettupeysuna ...

Vinnan hefur mikil áhrif á daglegt líf okkar flestra. Eitt af því sem vinnan stýrir er í hvernig fötum hver og einn er stærstan hluta vikunnar. Ég var í blaðamennsku á meðan blaðamönnum leyfðist að klæðast frekar kæruleysislega. Á lausamennskuárunum fyrri (1985-1989) var frelsið lengst af jafnvel enn meira, en svo tók pólitíkin við, sex ár í pilsi. Aftur komu fimm ár í lausamennsku og sagnfræðirannsóknum og nánast fullkomið frelsi. Árið á Læknablaðinu var ekki íþyngjandi og svo fór ég í hugbúnaðarbransann og þar fann ég mig jafnvel enn betur en í lausamennskunni, það er að segja í hettupeysunni, svörtu buxunum og misvilltum skóm. Dyggir lesendur bloggsins míns vita að ég á ótrúlegt úrval af bleikum skóm (strigaskó, ökklaskó, jafnvel bleika gönguskó!) og ég notaði þá æði marga á þessum indælu hettupeysuárum. Svo fór ég í annað hlutverk innan hugbúnaðargeirans og snöggtum meiri samskipti við viðskiptavinina og það var ekki að sökum að spyrja, snúin aftur í jakkana, að vísu ögn frjálsari en á pilsárunum, ég á einn knallbleikan til dæmis, sem virkar vel. En ah, núna er ég sem sagt hætt í þessu hlutverki, lausamennskan tekur við og blessaðar hettupeysurnar hafa tekið við. Nokkrar bæst í hópinn því ég hef augljóslega trúað á líf eftir vinnu, en mikið er þetta nú notalegt. Í gær var fyrri ,,síðasti" vinnudagurinn minn í sparifatavinnunni minni og á mánudag held ég bara að ég mæti í hettupeysunni, því formlega hef ég lokið störfum en tók að mér eitt smáverkefni sem ég ætla að vinna fyrir gömlu vinnuna mína á mánudag eftir skóla.