Gott viðtal við Ingibjörgu Sólrúnu

Síðdegisútvarpið á rás 2 tók viðtal við Ingibjörgu Sólrúnu í tilefni af ferð hennar sem utanríkisráðherra til Afríku þar sem henni tókst að hitta flesta eða alla Afríkuleiðtogana á einu bretti. Hef áður lýst ánægju minni með þá sýn sem fram kom um daginn hjá henni um að það geti verið framboði Íslands í vil að landið er utan Evrópusambandsins. Með því er ég ekki að leggja dóm á hversu heppilegt er að Ísland fari í þá stöðu, meðan við erum svona óttalega höll undir utanríkisstefnu Bandaríkjanna.

En það er annað úr þessari för sem mér fannst gott að heyra, það var hreinlega tónninn í viðtalinu. Það er ekkert launungarmál að Íslendingar hafa verið miklir eftirbátar nágrannaþjóðanna í framlagi til þróunaraðstoðar og það er greinilegt að nýr utanríkisráðherra okkar er ekki par stolt af því. Finnst reyndar markmiðin um að komast upp í 0.35 % af þjóðarframleiðslu á næstu árum greinilega ekkert of metnaðarfull. Það var talsverður sannfæringarkraftur í því þegar hún sagði að Íslendingar hafi sko alveg efni á þessu. Ég hef talsverða trú á að hún eigi eftir að vekja Íslendinga upp af þessum skammarlega doða og reyndar er ég ekki frá því að forsætisráðherra gæti verið sama sinnis, þótt flokkssystkini beggja dragi kannski lappirnar. Flott! Og svo benti hún á skemmtilegt atriði, stemmningin hafði nefnilega minnt hana á kvennabaráttuna, nýtt og baráttuglatt afl. Og léti Evrópu virka eins og miðaldra karl.