Sýning Hildar Hákonardóttur og allar skátengingarnar

Loksins í dag dreif ég í að fara á stórmerka sýningu Hildar Hákonardóttur á Kjarvalsstöðum. Hef auðvitað fylgst grannt með Hildi frá því hún hóf sinn listaferil og hrifist af verkum hennar. Sýningin í dag bætti enn við þá upplifun.

Mér finnst það alltaf jafn merkilegt hvað mér finnst ég þekkja hana vel og tengjast, en í raun eru þessar tengingar ekki annað en skátengingar, ef grannt er skoðað. 

Það mikilvægasta er að mínu viti tvennt:

Annars vegar tengslin við Rauðsokkahreyfinguna, en þar var hún einmitt með mömmu í starfshópi um handavinnukennslu, en mamma var teiknikennari sem langaði að vera/verða smíðakennari og lét það draum rætast síðar. Meðfylgjandi myndir úr stórmerkri umfjöllun um Rauðsokkur í Samvinnunni 1.10. 1971 og sýna meðal annars hópinn þeirra. Á þessum tíma hélt ég að mamma og Hildur og allar Rauðsokkurnar mundu leysa málin fyrir okkur sem enn vorum bara í framhaldsskóla. Seinna skilgreindi ég mig líka sem Rauðsokku en ég starfaði ekkert með Hildi þá. Virkustu árin mín í kvennabaráttunni komu ekki fyrr en síðar. 

Hins vegar, og ekki síður, fór ég algerlega á mis við Hildi þegar hún tók við stjórn skólans míns, Myndlista- og handíðaskólans, ári eftir að ég hætti námi þar á miðri leið. Var mjög ósátt við afstöðu nýrra skólastjórnenda og sumra kennara eftir að Hörður Ágústsson hætti, til okkar sem voguðum okkur að vera líka í háskólanámi en sinntum báðum skólunum vel. Þegar ég frétti að Hildur hefði tekið við skólastjórn nagaði ég mig svo sannarlega í handarbökin fyrir að vera hætt í skólanum því ég var svo sannfærð um að hún hefði sýnt meiri víðsýni en sumir. Þá var það orðið of seint og ég staðráðin í að leggja myndlistina ekki fyrir mig, ákvörðun sem stóð í 4-5 ár en hefur síðan verið meira og minna ómark. Kom mér á óvart að sjá á veggjum sýningarinnar að hún hefði hætt eftir fjögurra ára starf vegna ágreinings um nýlistadeildina, en þegar ég fór að leita að upplýsingum fann ég í fljótu bragði bara leiðindi sem voru eftir að hún hætti, 1978. 

Það hefur auðvitað ekkert uppá sig að máta sig í löngu liðna atburðarás. Eitt enn veldur því þó að mér finnst ég alltaf þekkja Hildi betur en ég geri, og það er að við tengjumst fjölskylduböndum, og en og aftur er þar um skátengingu að ræða. 

Eftir ár að hyggja er ég þó fyrst og fremst þakklát Hildi fyrir list hennar og ævistarf í listum jafnt sem kvennabaráttu sem ég og fleiri hafa fengið að njóta.

Spyr mig samt stundum, ef það hefði ekki alltaf skakkað fáeinum árum að ég hefði notið leiðsagnar Hildar í tilverunni, hefði hún ekki einmitt orðið sú manneskja sem hefði breytt mikilvægum lífsákvörðunum?