Ekki bara græn ...

Af gefnu tilefni vil ég taka það fram að ég er ekki bara græn, heldur líka vinstri. Græna slagsíðan hefur verið áberandi að undanförnu vegna ótal atburða í samfélaginu sem hafa gefið tilefni til. Baráttan í Hafnarfirði var ekki bara barátta fyrir hreinna umhverfi, heldur líka fyrir því að láta ekki auðmagn stórfyrirtækja ráða skoðunum manna í krafti fjármagns og þeirra taka sem þau hafa á umhverfi sínu, fyrirtækjum sem þjónusta þau og því ágæta fólki sem hjá þeim vinnur. 

En ég hef stundum sagt að ég væri meira vinstri en græn, ekki vegna þess að ég unni ekki umhverfinu, var alin upp sem eldheitur umhverfissinni og æskuminningarnar eru barátta fyrir verndun Þjórsárvera á sjöunda áratugnum. Hins vegar eru svo mörg réttlætismál sem hafa verið borin uppi af vinstra fólki, barátta fyrir meiri jöfnuði í samfélaginu, fyrir sjálfsögðum mannréttindum á borð við atvinnuleysistryggingar, hærri og jafnari laun, fyrir bættum hag aldraðra og öryrkja, meðan enginn hafði áhuga á slíku, sem sagnfræðingur get ég ekki annað en horft á söguilegt hlutverk okkar vinstra fólksins með ákveðinni ábyrgðartilfinningu. Í Kvennalistnum vorum við hver úr sinni áttinni, ég kom frá vinstri til liðs við konur alls staðar að úr samfélaginu, og þegar hreyfingunni minni var stýrt í einn pólitískan farveg kaus ég að fara til baka þangað sem ég hafði áður verið, munaðarlaus um hríð, en þegar VG var stofnað, þá var ég með, þetta var minn heimavöllur. Og þar er ég enn, bæði vinstri og græn.  

Og svo er ég auðvitað ansi bleik líka ...