Eldgos eru auðvitað ekkert fyndin, en ...

Eins og flestir Íslendingar ber ég óttablandna virðingu fyrir náttúruöflunum. Og innst inni veit ég auðvitað að eldgos eru ekkert fyndin. En hins vegar þá vill svo til að þrjár af uppáhaldsskemmtisögunum mínum tengjast allar Heimaeyjargosinu, sem ég man eftir eins og aðrir á mínum aldri. Ekki tókum við fjölskyldan mikinn þátt í því sem þar gerðist og á eftir, tókum þó að okkur eina ólétta flóttatík og hún gaut einum hvolpi á heimilinu.

En það er önnur saga. Ein þekktasta skemmtisagan er eflaust þessi (hér fengin af ruv.is kringum goslokahátíð í sumar):

Meðal annars [fluttu leikarar] fræga sögu af viðbrögðum Boga heitins í Eyjabúð. Sá sem seldi honum alltaf gos kom til hans og sagði: „Bogi, það er komið gos" og Bogi svaraði: „Settu það bara á tröppurnar, vinurinn."

Önnur er ættuð úr fjölskyldu eða vinahópi einnar vinkonu minnar og þegar ég setti hana á Facebook bárust mér einhverjar leiðréttingar, en hér er hún eins og ég heyrði hana, stutt og einföld:

Kona nokkur sagði: ,,Mig dreymdi mannsnafnið Arnaldur, og það var eins og við manninn mælt, átta árum síðar fór að gjósa í Heimaey!"

Sú þriðja er sönn saga sem við Gunna vinkona upplifuðum um morguninn þegar bátar Eyjamanna sigldu í Þorlákshöfn og fjölskyldur sóttu sína nánustu þangað. Meðal annars féll niður tími í bókmenntafræði hjá einum kennara okkar. Við snerum því til baka úr skólunum og mættum einni skólasystur okkar sem kom hlaupandi, aðeins of sein í tíma. Hún spurði hvers vegna við værum að fara til baka og við svöruðum (sem satt var): ,,Það fellur niður tími vegna þess að konan hans Vésteins á ættingja í Vestmannaeyjum." - Við skildum ekkert í því hvers vegna þessi skólasystir okkar varð eitt spurningarmerki í framan.