Við mótmælum öll (og getum ekki annað)

Það er ekki hægt annað en mæta á Austurvöll og halda áfram að mótmæla ástandinu sem verður alvarlega með hverjum degi. Í þetta sinn í fylgd með tveimur ættliðum sitt hvoru megin við mig, mömmu og Óla. Mér brá pínulítið í brún í dag þegar ég sá að tveir Evrópusambandsfánar voru á lofti, en verð að vera sjálfri mér samkvæm - viðurkenni að það er allt í lagi að við mótmælum öll á svolítið mismunandi forsendum - og ég hef ekki hikstað yfir rauðu (byltingar-) og svörtu (anarkista-) fánunum sem hafa verið á lofti, svo ég get ekkert sagt við því þótt sumir mótmælenda vilji inn í Evrópusambandið.

Íslenskir fánar líka á lofti eins og við er að búast, fjölskrúðugur hópur að vanda, pelsklædd kona með íslenska fánann í hönd eins og á 17. júní, vinnulúnir verkamenn við hlið hennar, gamlir vinnufélagar mínir héðan og þaðan, alls konar fólk sem er búið að fá nóg. Sætt viðtal í fréttunum við einn mann sem sagði svo einlæglega að allir væru farnir að mótmæla: Meira að segja ég! Minnir mig svolítið á hann Ólaf fóstra minn sem var manna staðfastastur í BHMR-verkfallinu um árið, hafði aldrei fyrr tekið þátt í verkfallsátökum og vildi ekki skipta sér af pólitík, hvorki verkalýðspólitík né annarri, en 67 ára gamall komst hann að raun um að hann gat ekki annað en tekið þátt, og þá af heilum hug.

Kominn tími á eitthvað skemmtilegt: There is no one as Irish as Barack Obama ;-? OG SVO MINNI ÉG AUÐVITAÐ Á MÓTMÆLIN Á MORGUN!

Fann þetta lag á Facebook hjá Nínu systur. Eitthvað stendur þar um að þeir munu spila í Washington þegar Obama tekur við, 19. janúar minnir mig að það sé.

 

Ómótstæðileg löngun til þess að vakna vongóð og glöð einhvern morguninn

Kaldhæðislegi Dallas-brandarinn læðist að mér þessa dagana, þegar ég (í einhverju útþynntu Pollýönnu-kasti) hlusta á morgunfréttirnar og vona það besta. Í fyrstu fólst það í því að ég vonaði að morgunfréttirnar færðu okkur eitthvað jákvætt varðandi efnahagsmálin. Síðan óskaði ég þess að morgunfréttirnar færðu okkur eitthvað ekki alltof neikvætt um efnahagsmálin. Svo fór ég að óska þess að morgunfréttirnar færðu okkur alla vega ekki katastrófu á hverjum morgni og nú er ég komin á það stig að ég vona að morgunfréttirnar færi okkur einhverjar raunverulegar fréttir af efnahagsástandinu.

Ég get samt ekki kæft niður löngunina til þess að vakna vongóð og glöð yfir efnahagsmálunum (eða alla vega framtíð þeirra, fortíðin er eins og hún er og nútíðin frekar hrikaleg) einhvern morguninn - eftir að vera búin að hlusta á morgunfréttirnar.

Og ef eitthvert ykkar veit ekki út á hvað Dallas-brandarinn gekk þá var það hópur á Facebook sem vildi að Íslendingar vöknuðu einhvern morguninn við það að við værum komin aftur til ársbyrjunar 1991, Steingrímur Hermannsson forsætisráðherra og Davíð ekki einu sinni kominn á þing ... þetta hafði sem sagt allt saman verið draumur, líkt og þegar Bobby raknaði við sér í sturtunni í einhverjum þættinum af sápuóperunni Dallas (rosalega 80s) og þættirnir seinasta árið eða svo höfðu bara verið draumur sem hann dreymdi - eða einhvern veginn þannig var þetta.

Og ekki segja: Slökktu á útvarpinu! - ég veit að fréttirnar ,,hverfa" ekki þótt ég hlusti ekki á þær.

 

Mikið væri forvitnilegt að fá könnun um afstöðuna til Evrópusambandsins núna

Við höfum fengið skýr skilaboð um framkomu ESB og stóru landanna í sambandinu að undanförnu. Það er rík tilhneiging til þess að skipa okkur fyrir og minni til þess að semja við okkur, út af vandamálum sem upp eru komin vegna vonds regluverks EES. Nú væri forvitnilegt að fá könnun um afstöðu Íslendinga til ESB.

Barroso: Ísland leysi deilumál

Voru ekki allir hinir búnir að sjá Spaugstofuna?

Missti af Spaugstofunni á laugardaginn var, en einhver var að segja mér að hún hefði verið góð. Svo ég kíkti á hana á netinu, og mikið rétt, hún var góð. Hér er hlekkur á þáttinn, ef einhverjir fleiri misstu af henni og langar að skoða:

http://dagskra.ruv.is/streaming/sjonvarpid/?file=4431777

Viðtal við Bjarna Harðarson

Mig langar að benda á gott viðtal við Bjarna Harðarson á fréttavef mbl.is, hlekkurinn birtist væntanlega hér að neðan.

Fékk aðeins í magann

Þolinmæði á þrotum

Ekki efa ég að stjórnvöld eru að vinna að erfiðum málum. Og oft hef ég haldið að þolinmæði teldist til dyggða, en ég verð að viðurkenna að þolinmæði margra, mín þeirra á meðal, er á þrotum. Spurningar vakna:

• Er virkilega bara ein leið (að mati stjórnvalda) til að leysa bráðan vanda í efnahagsmálum, að bíða þolinmóð eftir svari frá IMF?
• Er virkilega ekki hægt (að mati stjórnvalda) að veita borgurum landsins meiri upplýsingar um hvað er verið að gera, ef eitthvað er verið að gera annað en bíða.
• Eiga Íslendingar virkilega ekki annarra kosta völ (að mati stjórnvalda) en að lúta geðþóttaákvörðunum Breta sem gerðu illt verra í bankakreppu Íslendinga með aðgerðum okkar?
• Er virkilega ekki hægt (að mati stjórnvalda) að höggva á hnútinn í gengismálum nema með því að fara þá umdeildu leið að fara út í aðildarviðræður við Evrópusambandið.

Þolinmæði er eflaust dyggð, en of mikil þolinmæði er hættuleg. Margar fjölskyldur sjá ekki framtíðarframfærslu og óttast atvinnuleysi og svo er fyrirtækjum, hægt eða hratt, að blæða út á meðan við bíðum.

Fallegt lag sem fáir þekkja - en er samt svo kunnuglegt

Held ég hafi ekki heyrt þetta lag fyrr en árið 1993, þegar ég átti leið um Ástralíu, þetta var greinilega uppáhaldslag píanistans á barnum á hótelinu mínu, og hann var virkilega flinkur. Grennslaðist fyrir um lagið, það heitir Jessica's Theme, heyrði það í nokkrum öðrum útgáfum, það er ástralskt, úr myndinni: The Man from the Snowy River með Kirk Douglas og fleiri góðum, undarlega kunnuglegt lag, þótt ekki hafi mjög margir séð myndina, held ég, enda er hún frá sjötta áratugnum. En alla vega, njótið vel:

 

Þetta er reyndar ekki besta útgáfan sem ég fann, hún er hér (linkur - YouTube vill ekki að við fellum þessa útgáfu inn í síðurnar okkar):

http://www.youtube.com/watch?v=PMR7oHJoXTA

Þátttaka í þjóðaráfalli

Var að spjalla við vinkonu mína í gær. Ég komst að raun um að ég er enn dofin fyrir viðburðunum í samfélaginu, kannski af því ég var í svo vel vernduðu umhverfi hjá systur minni í Ameríku þegar áfallið skall á, líklegra þó að fleiri séu í sömu stöðu og ég. Ennþá á afneitunarstiginu kannski, og ekki komin á reiðistigið.

Mér líður svolítið eins og ég hafi upplifað náttúruhamfarir, margir lent í meira tjóni en ég, sumir í miklu meira, sumir í minna. En alla vega, þá eru þetta ekki náttúruhamfarir, það eina sem þetta á sameiginlegt við náttúruhamfarir er að það nær til hópa fólks, flestra landsmanna í þessu tilfelli. Í þessu tilfelli geta flestir (en ekki allir - og að því leyti er þetta frábrugðið náttúruhamförum) sagt að þeir beri enga ábyrgð á hamförunum.

Og það var það sem kom fram á fundinum í gær. Þarna var fullt af fólki sem gat sagt með sanni: Þetta snertir okkur - en þetta er ekki okkur að kenna. ,,Vil ekki þurfa að hreinsa upp skítinn enn einu sinni," sagði hún Sigurbjörg Árnadóttir sem bjó í Finnlandi þegar þeirra áfall dundi yfir. Það þurfti fall heilla Sovétríkja til að hrinda því af stað (ásamt meðvirkandi þáttum). Hér eru það bara fullkomlega óábyrgir útrásar,,víkingar" og aðgerðarlítil stjórnvöld sem bera ábyrgð á ástandinu.

Ætla að hlusta á viðtalið við Vigdísi í kvöld - mér finnst sláandi sem ég hef heyrt úr þættinum - ,,auðvitað tek ég ástandið nærri mér" eða eitthvað á þá leið. Og það er einmitt það sem er svo auðvelt að finna í þessum orðum Vigdísar, hún er þátttakandi í þjóðaráfallinu.

Kemur ekki á óvart að tónlist og bækur seljast vel. Samfélagið er þegar orðið annað en það var. Að njóta listar er eitt af því sem skiptir meira máli í svona árferði, að njóta afþreyingar af sama toga. Lenti í því í nótt að geta ekki lagt nýjustu bók Arnaldar frá mér fyrr en ég var búin með hana. Úff, þetta er ein af hans bestu og skilur eftir sig ansi lúmska óvissu. Ekki á það bætandi í miðju þjóðaráfalli, en mæli samt eindregið með bókinni.

Mótmæli á mismunandi forsendum - fundurinn sem ég tók þátt í var friðsamlegur!

Fundurinn niðri á Austurvelli í dag fór friðsamlega fram, allir ræðumenn hvöttu til friðsamlegra mótmæla og þannig voru þau. Flestir sneru sér þó við þegar Bónus-fáni var dreginn að húní á Alþingishúsinu - skilaboðin kannski ekki skýr, en ekki var að sjá nein læti út af því og fáninn var dreginn niður fljótt aftur.

Málið er að fólk er að mótmæla á mismunandi forsendum. Það heyrðist á máli ræðumanna, það sást og heyrðist á því að mismunandi fólk klappaði og tók undir á mismunandi stöðum í ræðunum og loks sást það og heyrðist á því að einhver hópur ákvað að vera með meiri læti, en kannski gleymist það að á sama tíma stóðu mörg þúsund manns saman á Austurvelli og mótmæltu óþolandi ástandi, eins og það er í samfélaginu núna. Og það eina sem hópurinn á sammerkt er að vera búinn að fá nóg! Sumir vilja ríkisstjórnina frá, flestir vilja seðlabankastjóra frá, sumir vilja kosningar strax, aðrir kosningar seinna, næstum allir vilja eitthvað annað en aðgerðaleysi, líklega allir að fjölskyldur fari ekki á vonarvöl og fyrirtæki á hausinn. Enginn vorkennir auðmönnunum (held þeir hafi alla vega ekki verið þarna, ef einhverjir eru eftir) og flestir eru óánægðir með hversu lengi hefur dregist að grípa til góðra aðgerða, eyða þeirri óvissu sem ríkir og lamar allt samfélagið.

Hér eru myndir: