Sautjándinn: Bómullarís í Tívolí og ísköld nótt (nokkru) eftir útskriftardaginn

Við vinnufélagarnir óskum hvert öðru yfirleitt góðrar helgar þegar við tínumst út á föstudögum. ,,Fáið ykkur svo candy-floss á sautjándann," sagði einn félagi minn í kveðjuskyni dag. ,,Bómullarís?" spurði ég. Man þessa klístruðu, bleiku sem festust á kinnunum í Tívolí í Vatnsmýrinni. Þau hin auðvitað ekki, enda áratugum yngri. 

Skrúðgöngur og fánar, mættum samviskusamlega í allt svoleiðis, einkum þegar krakkarnir okkar voru komnir í skátana hér á Álftanesi, og eflaust hefur einhvern tíma verið boðið upp á bómullarís undir dulnefni hér á nesinu. Þekkti líka flestar fjallkonurnar með nafni og sumar voru vinkonur mínar.

Sautjándinn er alls konar, árið þegar ég útskrifaðist úr MR og vildi helst vera í venjulegum, hvítum bómullarbol með húfuna aftan á hnakka (en ekki fína útskrifarkjólnum sem Auður á Hvoli saumaði á mig) þegar ég fór á djammið frostnóttina eftir útskriftina 16. júní, eða jafnvel fyrr (15.6.). Engu að síður ,,sautjánda" minning. Var hún ekki í Háskólabíói, við vorum svo stór árgangur? Jú, segir timarit.is. Ég sem man allt, man það ekki fullkomlega. Alla vega fóru mamma og Ólafur fóstri minn með okkur Gunnu vinkonu í kaffi í Grillinu á eftir, en ég harðneitaði að halda stúdentaveislu. Svo var Gunna farin í sveitina sína. Ég vona annars að hún hafi náð kaffinu með okkur, það stóð eitthvað tæpt. Amma Kata mætti þó á sautjándann og þá hafði hlýnað og við sátum úti, báðar með húfur. Día frænka gaf mér orðabók í stúdentagjöf. Sumir voru einbeittari og neituðu að setja upp húfu, en mín hefur reynst vel og tyllt sér á ýmsa kolla í fjölskyldum okkar Ara míns.