Fylgst með úr fjarlægð og ævisaga Elfu Gísladóttur

Þegar ég var á leið Keflavíkurveginn um daginn áleiðis til móts við flugið sem bar mig hingað til Bandaríkjanna hlustaði ég á seinustu þingmennina gera grein fyrir atkvæði sínu varðandi ESB-aðildarumsókn, mál sem mér finnst það stærsta sem íslensk stjórnvöld hafa glímt við að undanförnu. Samfylkingin, sem sótt hefur aðildarviðræður hvað harðast, hafði naumlega betur í þeirri viðureign.

Síðan hef ég fylgst með á færi, fyrst með ESB-málunum, síðan Icesave og reyndar ýmsu öðru. Mér finnst af einhverjum ástæðum enn einkennilegra að vera stödd hér í Bandaríkjunum núna en það var í október síðastliðinn, þegar bankahrunið varð, en þá var ég líka hér vestan hafs.

Hins vegar er þessi ferð mín hingað til Washington-fylkis, rétt norðan við Seattle, hið besta mál. Ég er að skrifa ævisögu Elfu Gísladóttur leikkonu með meiru, sem rekur öfluga menningar- og listastarfsemi í héraðinu norðan við Seattle. Það hefur ekki gengið átakalaust fyrir hana að fá öll leyfin fyrir starfseminni, en hún hefur haft sigur í baráttunni við yfirvöld, dýran að vísu, en hún er baráttujaxl.