Minningar úr kampavínshvelfingu

Milli heimadæma og söguskrifa er gaman að rifja upp nýliðna Spánarferð. Var að spjalla við tengdamömmu aðeins í kvöld og hún minnti á að ég hafði tekið nokkrar myndir í hinum gífurlegu kampavínshvelfingum sem við heimsóknum. Reyndar má ekki nota orðið kampavín yfir hið indæla cava (freyðivín) lengur, en í eldri auglýsingum var það kallað kampavín, þótt það sé ekki frá Champagne héraði í Frakklandi, sem nú hefur einkarétt á nafninu. En auðvitað er þetta ekkert nema kampavín og ég nýt frelsisins á blogginu og kallað það réttu nafni. Ég var ekki búin að setja myndir úr þessum hluta ferðarinnar inn í myndaalbúmin hér á blogginu en búin að bæta úr því núna.

Óvænt sunnudagskvöld á föstudegi

Fann það í kvöld hvað ég er farin að sakna sunnudagskvöldanna, svona stundum. Fyrir ykkur lesendur sem ekki þekkið inntak sunnudagskvölda þeirra sem haldin voru árum saman hér heima, þá verð ég að upplýsa að ég fer ekki út í ítarlegar útskýringar núna, þótt það væri freistandi. Stutta útgáfan er þessi: Í 17-18 ár komu vinir, kunningjar og vinir vina minna saman hér heima á sunnudagskvöldum, drukku saman kaffi og borðuðu osta og/eða kex, spjölluðu og hlustuðu á fáránlega tónlist í bland við aðra venjulegri.

Tvö eða þrjú ár eru frá því þessi siður lagðist af vegna ýmissa viðburða í tilverunni og stundum söknum við, mörg hver, sunnudagskvöldanna. Fyrir hreina tilviljun var þó óvænt sunnudagskvöld hjá mér í kvöld.

Tilviljun 1: Talaði við Elísabetu systur þegar hún var stödd í nágrannabyggðarlagi ásamt Nínu systur og við ákváðum að hittast hjá mér eftir smá tíma. Tilviljun 2: Meðan ég beið eftir að fá systurnar í heimsókn (sem flokkast nú bara undir fjölskylduheimsókn) þá hringdi annar góðvinur sunnudagskvöldanna, Halldór, og við lentum á dæmigerðu sunnudagskvölda-flippi, en hann ber ábyrgð á mörgum furðulegustu tónlistaratriðunum sem kynnt hafa verið til sögunnar á sunnudagskvöldum. Var enn að kjafta við hann þegar systur mínar komu og þannig æxlaðist að áður en ég gat rönd við reist var Halldór búinn að senda mér tvo mjög geggjuð lög í tölvupósti, sem mér var uppálagt að hlusta á. Það er reyndar allur gangur á því hvort ég hlýði því. Elísabet systir átti eftir að tékka á hvort hann hefði fengið undarleg skilaboð úr nýlegu afmæli, skilaboð sem hún hélt jafnvel að gætu valdið vinslitum. Þannig að skyndilega var hún komin í hrókasamræður við Halldór, annað fyrirbrigði sem var furðu algengt á  sunnudagskvöldunum sálugu: Það er að fjarstaddir væru dregnir með í fjörið í gegnum raðsímtöl.

Svo þegar systur mínar voru lausar úr síma og spjalli við feðgana niðri í stofu (yfir frekar hefðbundnum sunnudagsveitingum) fórum við upp á loft í tölvuna mína. Það var orðið æði algengt á sunnudagskvöldum í seinni tíð að safnast væri saman kringum einhverja tölvuna. Þar spilaði ég fyrir þær Hó, hó Eurovison lagið hans Barða, sem þær höfðu ekki heyrt. Lagið sló í gegn enda eru hljómgæðin í gömlu tölvuhátölurunum mínum eru talsvert mikil, en á því þarf lagið að halda til að njóta sín til fulls. Fann þetta lag reyndar ekki strax á RUV-vefnum, sem var frekar lélegt því ég setti sjálf link á það hér á blogginu. Því leitaði ég aðstoðar í Ungverjalandi (með aðstoð msn) og Hanna mín fann það fyrir mig í hvínandi hvelli. Og fyrr en varði sátum við og hlustuðum á dellutónlist, meðal annars framlagið frá Halldóri, sem ekki olli vonbrigðum. Sannkallað en óvænt sunnudagskvöld, þótt það sé ekki kominn nema föstudagur. Gurrí mín, hvar varst þú eiginlega? Eða Óli Sig.? Þetta er engin frammistaða.

Ég þarf eiginlega að fara að lesa Álftaness sögu

Sú saga er sögð um einhvern náunga sem tók þátt í spurningakeppni, sem haldin var á Hótel Borg held ég, fyrir eitthvað um það bil sextíu árum, að hann hafi getað hlustað á hvaða texta sem var og sagt úr hvaða bók hann væri. Þar kom þó að hann gataði, og bókin var eftir hann sjálfan! Þá á hann að hafa sagt: ,,Þá bók hef ég að vísu skrifað, en aldrei lesið." Ef einhver getur sagt mér nánari deili á þessum manni þá er það vel þegið, ég er alin upp með sögunni en man hana ekki á annan hátt en þennan.

En ástæðan fyrir því að ég rifja þessa sögu upp er sú að ég hef nokkrum sinnum að undanförnu heyrt eitthvað sem mér finnst áhugavert um sögu Álftaness og verið sagt að þetta stæði í Álftaness sögu. Það er svo sem allt í lagi, nema hvað ég skrifaði hana víst sjálf og það angrar mig aðeins að þekkja ekki efni hennar betur. Það eru ekki nema tólf ár síðan ég lauk ritun hennar.  Og núna, þegar ég er á fullu að skrifa texta sem varðar sögu Álftaness, þá er ég alltaf að uppgötva eitthvað nýtt, sem ég mundi ekki. Þannig að kannski væri það þjóðráð að lesa nú Álftaness sögu einhvern tíma. 

Annars er þetta að frétta af frelsisvinnunni minni: Brjálað að gera þrátt fyrir að Sandgerðissaga sé í biðstöðu meðan ég fæ viðbrögð við áætlun sem ég var að senda til ritnefndar. Er að reyna að sökkva mér ofan í stærðfræðina en líklega hef ég þurft að ljúka því verkefni sem ég er í núna til að geta einbeitt mér betur að henni. 

 

Nokkrar Barcelona myndir komnar í albúm

Þá er ég byrjuð að tína inn myndir úr Barcelona ferðinni góðu. Sitt lítið af hverju og eflaust á ég eftir að bæta einhverju inn á næstunni.

 

Mig hefur lengi dreymt um að sjá Sagrada Familia kirkjuna hans Gaudi, sem er í eilífri byggingu. Nú rættist draumurinn.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Í garðinum þar sem heimili Gaudi var á fallegum degi. Ari og útsýnið.

 

 

 

 

 

 

Og húsið hans Gaudis olli ekki vonbrigðum, auðvitað bleikt.

 

 

 

 

 

 

 

 

Sunnudagsbíltúr á slóðir cava- (kampavíns) bænda og endað í strandbænum Sitges.

Foreldrahúsið, Vímulaus æska og nokkur kraftaverk

Það hefur verið yfirvofandi um nokkurt skeið að Vímulaus æska missti Foreldrahúsið góða, sem hefur verið starfrækt í allmörg ár. Þegar ég fletti dagblöðunum í dag, í smá andleysiskasti, sá ég að þetta er að bresta á. Þannig að: Ef þið þekkið eitthvað til starfsemi Vímulausrar æsku, þá endilega reynið að finna gott húsnæði undir starfsemi Foreldrahússins, þið vitið þá væntanlega hversu ótrúlega mikils virði hún er fyrir fíkla á batavegi, fjölskyldur allra fíkla og í fyrirbyggjandi starfi. Ef þið þekkið ekki til starfsemi samtakanna þá hvet ég ykkur til að kynna ykkur hana. Þarna er nefnilega verið að vinna alveg ótrúlegt starf, fyrir lítið fé, með mikla reynslu og sérþekkingu í farteskinu og ekki alltaf verið að velja sér auðveldustu eða ,,vinsælustu" málin, heldur þau sem brýnast er að bæta úr.

Ef nógu margir eru tilbúnir að leggja málinu lið þá held ég að við skuldum því góða fólki sem starfar í Foreldrahúsinu eitt lítið kraftaverk og það sé hægt að finna nýtt og betra Foreldrahús og fjármagna leigu á því. Þau eru ekki svo fá kraftaverkin sem hafa unnist fyrir tilstilli starfsfólks, sjálfboðaliða og sérfræðinga Foreldrahússins.  

Flug og frestanir

Tæplega þriggja tíma frestun á flugi er svo sem ekki mikil, nema kannski ef frestunin er frá klukkan tvö til að verða fimm að nóttu. Var svo ljónheppin að eiga mág í Barcelona þannig að eftir vænan blund heima hjá honum héldum við nokkrir ferðafélagar þokkalega hvíldir af stað um miðja nótt út á flugvöll. Ferðafélagarnir, sem beðið höfðu á vellinum mislengi, voru margir frekar framlágir þegar við mættum, kona með ótrúlega þægt barn hafði til dæmis beðið frá því um tíu leytið kvöldið áður. Hvers vegna hún mætti svona snemma veit ég reyndar ekki. Tvær vélar voru til Keflavíkur, við Heimsferðalangar þurftum ekki að bíða svo óskaplega lengi en hitt flugið sýndi alla vega sjö stunda frestun.

Sjaldnast neitt við svona löguðu að segja og eftir að hafa horft á fyrri myndina á leiðinni var bara að leggja sig, sem yfirleitt gengur vel, reyndar svo vel að ég svaf í gegnum lendinguna. Rumskaði reyndar svona hálftíma áður þegar skandinavíski flugstjórinn fór að segja brandara: ,,Svona lítur öryggisbeltaljósið út þegar kveikt er á því og svona þegar slökkt er á því! Núna er kveikt á því og allir eiga að drífa sig í sætin." Þetta endurtók hann tvisvar þar til tókst að smala liðinu í sætin. Norrænn húmor. Svo datt ég aftur útaf þegar ég kom heim í morgun, þannig að ég missti af tíma og ætla að bæta það upp með aukinni áherslu á heimadæmin, sem hvort sem er þarf að sinna. 

Eftir að heimanám og vinna hafa fengið þann fókus sem nauðsynlegt er ætla ég að reyna að setja inn myndir og smá ferðasögu úr frábærri ferð til Barcelona.  

 

Barcelona, bleik hús og gott fólk

Gódir dagar í Barcelona ad baki og vid á heimleid eftir nokkrar stundir. Frá ýmsu ad segja eftir heimkomuna og lofa nokkrum gódum myndum, medal annars af bleikum húsum, en hér er nóg af slíku.

Vakað eina nótt

Í fyrsta sinn eftir að ég fór að vinna í lausamennskunni fyrir tæpum mánuði ,,tókst" mér að vaka heila nótt. Fullt af hugmyndum á flugi, smá stærðfræði og ljósritun á milli. Samanlagt bara gott. Þá er komið að því að leggja sig í svona 5-6 tíma, ef hugmyndirnar og úrvinnslan verða ekki að flækjast fyrir mér.

Styttur bæjarins og minnisvarðar - Bríet Bjarnhéðinsdóttir

Get ekki verið annað en sammála því að það var löngu tímabært að koma upp minnisvarða um Bríeti Bjarnhéðinsdóttur í Reykjavík, gott mál fyrst á annað borð er verið að koma upp styttum og minnisvörðum. Man eftir umfjöllun þegar verið var að benda á hverjar styttur bæjarins væru, sem sagt nafngreindir karlmenn og nafnlausar (og stundum naktar) konur. Úr því mátti svo sannarlega bæta.

Hins vegar hef ég alltaf verið frekar tvístígandi í afstöðunni til þess hvort styttur og minnisvarðar séu best til þess fallnar að halda minningu fólks á lofti og ennfremur hvort þær séu sú tegund listar sem helst ætti að hampa. Ákveðinn efi verið að læðast um vegna þessa. En svo fletti ég myndum, og hvað sé ég? Mynd af fjölskyldumeðlimum við ýmsar styttur í ýmsum borgum. Flestar stytturnar dáfallegar, oft hef ég fræðst ögn meira um sögu borgarinnar þegar ég hef verið að leita upplýsinga um viðfang styttunnar, hvort sem um manneskju, goðsagnarveru eða eitthvað annað er að ræða. Og svo ætti auðvitað aldrei að taka afstöðu gegn lifibrauði listamanna, þannig að já, styttur eru bara hið besta mál. Og svo kemur fyrir að þær taka þátt í pólitískum yfirlýsingum eða hrekkjum, sumt er fyndið annað síður og fyrir kemur að þær eru nauðsynlegur þáttur í pólitískri sögu. Í Budapest er búið að koma öllum gömlu kommúnismastyttunum fyrir í garði sem er víst mjög vinsæll (ferðaþjónustutækifæri) annars staðar er styttum velt, eða þeim hampað, færðar á betri staði.

Ég held kannski ekki að Bríet sé á leiðinni á Austurvöll, en hmmm spennandi að fylgjast með vegferð þeirrar styttu ef einhver verður. Hún er alla vega komin upp.

Og svo má auðvitað ekki gleyma fallegu styttugörðunum, sem eru listaverk út af fyrir sig, Vigelandsanlegget í Oslo og í Reykjavík er garður Einars Jónssonar við Hnitbjörg mikill töfraheimur. Já, ég held ég verið sífellt hrifnari af styttum. Hér í gluggakistu kúrir líka hún Klara mín Mikk. Segi ykkur kannski sögu hennar við tækifæri.

Horft (undan) á sjónvarpsþætti - Grey's Anatomy

Seinþroska sjónvarpsglápari, það held ég að sé hugtak sem hægt er að gangast við með góðri samvisku. Það tók mig langan tíma að gefa Grey's Anatomy sjans, þótt þessir þættir mölluðu á skjánum þegar ég var í horninu mínu að gera eitthvað allt annað. Fór að lokum að gefa þeim auga og nú er ég lúmskt ánægð með að vera búin að fá þessa þætti aftur á skjáinn. Sem er auðvitað furðulegt fyrir manneskju sem lítur samviskusamlega undan alltaf þegar verið er að skera fólk, sprauta eða lækna með blóðsúthellingum. Það er reyndar bara í kvikmyndum og sjónvarpsefni sem ég þoli ekki svoleiðis, ekki hrædd við sprautur eða annað þvíumlíkt í veruleikanum.

Líklega er sama ástæðan fyrir þessari vaxandi aðdáun minni á Grey's Anatomy og langvinnri ást sem ég hef á rómantískum gamanmyndum. Að vísu myndi ég alveg þola meiri húmor í Grey's, en rómantíkin er kappnóg og það er greinilega að duga til að yfirvinna ógeðið á öllu þessu sulli með blóð og innyfli. Fékk líka klígju í þetta eina skipti sem ég var sett í að sauma vambir í sláturtíðinni. Oj, barasta.

Nú er ég á góðri leið með að læra nöfnin á Meredith og Derek og hin þekki ég þegar þau eru nefnd, svona flest alla vega, þannig að ég fylgist bara spennt með. Af tillitssemi við fjarstadda dóttur fer ég ekkert að upplýsa hvað er að gerast í þáttunum núna. Hún hefur reyndar faglega afsökun fyrir að horfa á þetta og lítur ekki undan í blóðsullsenunum.

Monk og House eru samt ennþá betri ... ennþá, hef samt grun um að ég hafi verið að missa af seinasta Monk þættinum í bili í stærðfræðivímu seinustu daga.